zondag 30 oktober 2011

Enigskind

Het zit er weer op, zit het ene moment nog het huis vol koters, met gelach, muziek, geroep (wakker worden), gezeur (ben je nou nog niet uit bed, het is al half 2), geknuffel met elkaar en met de katten en genieten,
 
opeens is het zondagavond en zitten de oudsten weer in hun studentenhuizen. Altijd blij met een WhatsApp berichtje dat ze veilig zijn aangekomen; Evelien reed samen met vriendin in de trein naar Amsterdam en Tim had ook gezelschap, en wel van zijn fiets. Deze van huis meenemen leek slimmer dan bandje plakken van z'n  fiets in studentenhuis.
Hij was bijna op zijn plaat gegaan, toen hij hiermee op het station trap af moest lopen, met zware tas vol kleding en rantsoen om zijn schouders,  het fietsen naar zijn huis was ook niet voor herhaling vatbaar, en toen hij bij thuiskomst een slagveld aantrof in de keuken en toen ook nog er achter kwam dat hij was vergeten brood te kopen op het station en dus niks te eten heeft voor morgen ochtend, jubelde hij, maar niet heus. Hij weet nu al dat hij morgen niet gaat koken voor de mannen, echt niet.
Dus morgenavond geen "jeuj, ze vonden het lekker" berichtje, met vaak van te voren vragen van wat er ook al weer in de saus moet, of hoe iets klaargemaakt moet worden. Al doende leert men. Ik weet nog toen ik net getrouwd was, en mijn ventje als suggestie varkenshaas voorstelde bij het avondeten, zo vlak voordat hij 's morgens naar werk ging. Ik had nog nooit van varkenshaas gehoord, laat staan dat ik wist hoe je het klaar moest maken, dus belde ik mijn schoonzus. "Ach ach, heeft mijn broertje spatjes gekregen, varkenshaas, toe maar."
Ziet het er niet mooi uit? Dit is het resultaat van 2 uur snijden, met pauzes, want ja, er moet ook gescrabbeld worden, en koffie gedronken, en gekletst, 3 manden met was vouwen en overhemden strijken en ooh, teveel eigenlijk voor op een mooie zondagmiddag, waarbij ik me steeds verkeek op de tijd, want de klokken stonden nog op zomertijd, en dus was ik veel te vroeg begonnen met het eten klaarmaken, toen de boel on-hold gezet (kan als het kip in braadzak is) en op het laatst moest ik me nog haasten, want er moesten treinen gehaald worden.
We hebben penne met kipstukjes in magere roomsaus (en vocht uit braadzak) met fetakaas, knoflook en ui, op een bedje van rucola sla gegeten, en manlief zat aan de vers gesneden frites met biefstuk, het was dus een huzarenstukje dat alles gelijkertijd klaar kwam, oefening baart kunst :-o.
Ik heb al 12 lapjes gebruikt, zei ze, snel van onderwerp veranderen, voordat het helemaal de verkeerde kant op gaat en mijn ouders weer met rode oortjes achter de pc zitten tijdens hun ontbijt, en volgens het patroon moeten het er 34 zijn, dus ik kan nog even vooruit. Ik zal morgen na het sporten nog even in mijn voorraadbak duiken, want ik geloof dat ik nog een hele mooie bijna zwarte batik heb die er goed bij past, en dan nog even kijken of ik aan 2½ yard lichte stof kom, voor overal tussen. Ik wil mijn naaimachine toch wel eind van de week horen snorren, ooh dit is zo'n leuke quilt om te maken!

Krakende hersens

Ik had het er vanmiddag maar druk mee, tegen 4 man op mijn mobieltje scrabble (Wordfeud) te spelen, waaronder mijn dochter, die tegenover me op de bank zat. Mijn laatste poging om deze keer mbv foundationpiecing de SAS blokken te maken, waren gestrand in een 'ook dit gaat het hem niet worden' gevoel, en ik zat teleurgesteld in mezelf met mijn mobieltje te spelen.

 "Kan je al?", vroeg ik aan Evelien, en ze keek op van haar mobieltje. " 'k Heb net weer een woord uitgelegd, hij komt er zo aan, maar zullen we anders gewoon aan tafel met het bord en echte lettertjes scrabble spelen?", opperde ze. We keken mekaar eens aan, wie neemt het initiatief om het spel uit de kast te halen? Ik voelde me als moeder zijnde wel de aangewezen persoon, meende de doos zo te vinden, en opende vol vertrouwen de kast, maar helaas, hoe ik ook zocht, geen scrabbledoos te vinden.
Misschien boven in onze inloopkast, die als berging dienst doe; ook niet, net zomin als dat het op de andere slaapkamers lag. Dan misschien in de garage, daar stond ooit een doos met 'spelletjes' erop geschreven met zwarte stift, nog van de verhuizing.

4 Fietsen werden opzij gezet, de dozen met kerstballen -nog van vorig jaar daar neergezet- die voor de kast stonden werden opzij geschoven, Zipje en Zopje voor luie donders uitgemaakt vanwege enkele muizenkeutels die tegen de rails van de kastenwand aanlagen -zo te zien oude keutels, het vogelvoer, vorige week aangeschaft, stond nog onaangebroken in de tas, dus misschien toch niet zulke luie katers-, en toen met hulp van Evelien helemaal aan de andere kant vanwaar ik was begonnen met zoeken eindelijk de doos gevonden waarin het scrabblespel zat.

Na 1 potje spelen, waarbij ik zwaar verloor, was het etenstijd, en daarna schoten we met 4 man sterk aan tafel achter de scrabbleplankjes. Wat een plezier, wat een punten, manlief hield de score bij, beroepsmatig en ook gewoon gek op cijfertjes. Ik zat ondertussen ook de potjes op mijn iPhone bij te houden, en het multi tasken begon zijn tol te eisen; ik had een woord uitgelegd op tafel, waarbij dit woord tegen 2 andere woorden lag, en dus 3 woorden vormden, zodat ik ook van 3 kanten moest optellen, en ik deed dat hardop optellen blijkbaar onlogisch.
"En dat is 27", zei ik, en wilde het bord doordraaien naar links, zodat dochterlief verder kon gaan, maar werd door 2 paar ogen glazig aangekeken. "Nogweleens, 27, huh, mompelde dochterlief"."Dapper durfde manlief zijn twijfels te uiten;  "Nou, dat is een wonderlijke berekening", zei hij, en keek me over zijn brilglazen heen diep in de ogen aan, om vervolgens hardop en veel structureler alles op te tellen, maar zie daar, ook hij kwam op 27 uit. "Maar nog wonderlijker dat het dus klopt!", zei hij, en dochterlief wist niets anders te zeggen dan: "Goh."
Ik zat alweer aan het volgende woord te puzzelen, tuurlijk klopte het. 3 potjes gespeeld, waarvan 2 verloren; de 4 potjes op m'n mobieltje gingen niet zo snel, gelukkig.

"Morgen weer een potje spelen?", vroeg dochterlief. Gezellig, ja, maar ik wil  morgen ook wel alvast stof gaan snijden voor de Artesan Star quilt.

vrijdag 28 oktober 2011

Handdoek in de ring

Handdoek quiltblok in de ring, want helaas, de Storm at Sea gaat het niet worden, ik word gek, en dat kan de bedoeling er niet van zijn. De maten van het patroon klopten niet, dus hield ik al gelijk te krappe naden bij het proefblok die ik aan het maken was, kijk maar bij de gele stukjes aan de blauwe diamanten, de kopse kanten kloppen, maar de lange kanten.....

En bij de hoekblokjes moest ik ook al zo uitkijken dat ik mijn punten van het middenblokje behield, nee, dit is niet een blok waar ik vrolijk van word! Misschien als ik het mbv de Marty Mitchel cutting templates zou kunnen doen, maar ja, die heb ik niet. En weet je, het was ook al een vaag teken dat ik het blok gewoon zo op tafel kon laten liggen, de hele middag, en dat er geen kat op wilde liggen! Meestal duikt Zopje op tafel zodra ik mijn hielen licht.
Ik hoor Henk diep zuchten, maar ik heb al een alteratief hoor broer, wees maar gerust. Ik denk dat het de Artesan Star word, die ik al eens eerder heb gemaakt, voor Evelien. Een leuk patroon die het heel goed doet op een slaapbank, kijk maar eens hier:
En met zoveel mooie lapjes die ik van mama heb gekregen, afgelopen woensdag ook weer, moet het wel lukken!

Mam zuchtte diep toen ze haar kast open trok, nadat ik haar vroeg of ze nog wel genoeg stof over hield voor haar variahexen. "Je ziet niet dat er wat weg is!", riep ze haast wanhopig uit. Liefhebbers kunnen zich hier melden :-)
Gisteren was ik gras aan het maaien, toen ik een hoop zand zag liggen. Niet echt een molshoop, hoewel het gat er wel naar was
ik heb er flink op gestampt, maar het gangetje ging loodrecht omlaag, geen enkelzwikkende geulen op het gras gelukkig.

De afgeknipte bamboetakken (liggend onder de struiken) zijn al flink van hun blad af,
ik wil de zwart glimmende stokken gebruiken om een klimrek te maken, voor de rozen. Geen idee of dit wat gaat worden, ik zal mijn best doen.

maandag 24 oktober 2011

Mooi cadeau

Vanmiddag was de bee bij Julie, en we waren met z'n tweetjes, want de andere 2 dames waren verhinderd, helaas. Ik had een lange alu 'hoekprofiel' bij me, zo eentje die ze bij de bouw gebruiken bij het tegelen, om een nette eindkant te krijgen. Ik had eigenlijk het hoekprofiel willen meenemen die bouwvakkers gebruiken op hoeken van muren, voordat ze de muren gaan afsmeren met 'spartelpoets' oid., waar om de zoveel cm gaten in zitten.  Julie had een prachtige zeshoekige quilt voor aan de muur gemaakt, en hij moest op de punt hangen, en hoe krijg je dat voor elkaar zonder hangende of omkrullende punten. Men neme een hoekprofiel, vouwt deze met een knik (eerst een snee maken thv de knik zodat je het makkelijk kan buigen), in de gewenste hoek die gelijk loopt met de hoek die boven komt te hangen, en dan leg je deze tegen de achterkant van de quilt en naai je de ophangsleuf verder vast. nadeel: om te wassen moet je de sleuf lostornen, maar goed, hoe vaak moet een quilt gewassen worden die aan een muur hangt in een ruimte waar niet wordt gerookt? Nooit, ik bedoel maar. Foto hieronder laat een Egyptische quilt zien die ik voor mijn ventje heb gemaakt, en waarbij ik deze ophangmethode heb gebruikt.
Ik zie het al, geen hond die mijn uitleg snapt, glazige blikken kijken al naar de zijbalk; is er een andere blogger die net iets heeft geplaatst, want dan ga ik daar wel kijken. Plaatjes Shirley, foto's, filmpjes, dat willen we hebben.
ik heb er geen foto's van, want de quilt hangt elders, maar de uitleg op papier heb ik even snel gedaan voor jullie. A en B zijn de 2 ophangdelen aan linker en rechter zijkant. Klik op de tekening en hij verschijnt in een groter plaatje. Klik naast het plaatje en je kan weer verder lezen op deze weblog.
Je kan ook met houten latjes te werk gaan, of met vliegerstokjes en verbindingsstukjes, en voor ronde quilts kan je zelfs flexibele elektriciteitsbuizen gebruiken; werkt prima mits de cirkel niet al te groot is. Bij de quilt hierboven heb ik ook onderin over de hele breedte een sleuf gemaakt, met daarin een metalen lat, zodat hij echt mooi strak hangt.


Ik ben daarna aan het schaaretuitje begonnen, (foto volgt nog, in volgende blog) waarvan we een stoffenpakketje hadden gekregen in Helmond afgelopen zaterdag, en toen ik zover was dat er vulling en een ander lapje in kon, en ik deze niet bij me had, ben ik verder gegaan met de hexagonen; nog 4 te gaan. Mag ik het hardop zeggen? Ik begin ze zat te worden!
Julie was met klottoblokken bezig, cobblestones, die ze nog nooit eerder had gemaakt. Nou, ze zijn te simpel voor woorden met maximale effect, vind ik, en ik heb er dan ook al eens een kinderquiltje van gemaakt

Hier kan je een tutorial bekijken van deze blokjes gecombineerd met langwerpige blokken, bricks genaamd.

En op de bee in Helmond was een cameraploeg aan het filmen, dit stond op YouTube, op 0,24 sec zie je me rechts achter heel kort in beeld, donker jasje met een oranje hengsel van mijn tas schuin over mijn schouder; my moment of glory :-):

En wat is nou het mooie cadeau uit de titel?
Nou, een dame in Amerika had het ultieme cadeau gegeven aan haar man, elke dag seks voor een heel jaar. Die's gek, dacht ik, geef ze een vinger en ze pakken je hele hand ;-), want mannen lusten er wel pap van. Nou, dat viel bij deze man dus tegen, en de dame heeft hier een boek over geschreven en op deze site kan je er meer over lezen.

zondag 23 oktober 2011

Eèèèèèèèèèn Actie!

Vrijdagavond kwart voor 12 en ik heb een siggie af, huh, Shirley, een siggie? Ja, eentje maar en we gaan hier geen gewoonte van maken ;-), en een uur later stond ik in mijn nachthemd in mijn lingerielade -met bhtjes van maten 70-aa tot 95-C, want je weet maar nooit of je de meisjes weer gaat groeien of weer gaan krimpen- te spitten, op zoek naar mijn mooie naambadges. Ik heb er 2, maar vinden, ho maar. Ik had er maar eentje nodig voor de Fonkelbee, de ochtend er op ( afgelopen zaterdag).
Helaas niets gevonden, mijn hoop ging nog uit naar een blikje op mijn naaikamer, maar ook niks, en toen heb ik een simpel wit kaartje met mijn naam er op in een insteekhoesje gestoken, dan maar geen eerste prijs; die heb ik toch al, een huis vol gezondheid, liefde en elke dag te eten, plus iedereen ook nog een fijne hobby, wat wil je nog meer? Nou, een foto maken van mijn one and only siggie voordat ik hem afleverde was fijn geweest, nu moeten we het doen met mooie herinneringen en een wazige -want van een flinke afstand genomen- foto.

 Om 7 uur ging de wekker, en om kwart over 8 reed ik met een auto vol zwarte sleurhutjes, een digi met lege kaart en volle accu en 2 tassen met quilterigheden met de zon in het gezicht naar Helmond, alwaar ik heerlijk op tijd aankwam, ik kon nog voor de deur parkeren!  Deze jaarlijkse bee wordt voor de 3e keer georganiseerd door Sabine. Een beetje onwennig liep ik met volle armen het gebouw binnen, op het geluid af, en keek rond, voor iemand die best wel extrovert overkomt, voelde ik me op dat moment erg klein; ik zag eerst niet één bekende. :-( maar dat veranderde al gauw, en mijn armen en kaken werden lam van tassen vast houden, zoenen en kletsen.

Snel mijn jas opgehangen, mijn tassen in een hoek gezet, koffie aan de bar gehaald en weer kletsen, want zie: daar stond Yvonne met haar gehaakte sjaal, waar ik potjandorie geen foto van heb gemaakt, maar wel heel even heb bewonderd.  Dat 'heel even' lag niet aan het feit dat het niet om aan te zien was -het was echt wel mooi-, maar omdat de deuren van de grote zaal open gingen en we hup-hup koffie op moesten drinken, want bij de deur moesten we nog de siggie afgeven, een vlop in ontvangst nemen en 'eetgeld' betalen. Dit alles gaat al lastig met tassen in en rond je armen, laat staan met een kopje koffie op een schoteltje. Toen we naar binnen schoven, konden we gelijk de siggies die al op het bord zaten geprikt bewonderen, ooh wat een werk hadden velen er van gemaakt. Ik dacht me te hebben uitgesloofd met een machinale applicatie, uuuh, nee dus.
Sabine (of haar beegroep) maakt hier een quiltje van, en die showt ze volgend jaar weer. Kijk maar, deze is gemaakt van de blokjes van vorig jaar:
Lekker aan tafel geschoven bij bekende en onbekende dames, die nu ook een beetje tot bekenden horen, beetje, want ik ben heel slecht met namen onthouden. Yvonne aka Sommeke en Marianne van Ikorni Quilts Voor de vorm kwam het handwerktasje op tafel, -ik had hexagonen bij me voor de antieke quilt, nog 5 stuks moeten er aan- hoewel er ook dames zaten te werken waren alsof het aangenomen werk was LOL. 
We hadden nog tijd voordat de show&tell van start ging, dus maakte mijn digi en ik een rondje zaal, heerlijk,
oude bekenden zien, en begroet te worden door dames die mijn blog lezen; zij weten veel van mij, maar ik (haast) niks van hun.  Ik laat hier de foto's in collages zien, helaas lukken slide-shows niet in blogspotland. Sabine heette ons welkom, en de show& tell kon beginnen, zo luxe, op een verhoogd podium en met gebruik van microfoon, zodat zelfs de meest verlegen dames te verstaan waren! Mijn eerste 3 foto's mislukten jammerlijk, ik stond er te ver van af, omdat ik niet wilde opvallen.
Dus toch maar de stoute schoenen aangetrokken en vooraan links van het podium gaan staan, en toen ging het prima.
 
Willen jullie de foto's goed bekijken, ga dan naar dit album.alwaar je kan kiezen voor een slideshow, of niet.
Wil je foto's opladen, omdat je er zelf op staat, ga dan naar dit album. En was je erbij, dan mag je deze foto's uiteraard op je eigen blog zetten, hiervoor hoef je geen toestemming te vragen. En sta je op een foto, maar wil je die absoluut niet op internet hebben staan, reageer dan via mijn weblog, en dan haal ik hem er gelijk af. tegen een beetje betaling (1 FQ) fotoshop ik rimpels en vetrollen weg, zo ben ik.
Ziet Marion (in blauwe shirt) er niet fantastisch uit?! Ze is al zoveel afgevallen, zo knap!
Ik showde uiteraard ook, ahum, maar daar heb ik (nog) geen foto's van,

Na de show&tell hadden we een 3 kwartier om te shoppen, te buurten, in discussie te gaan, uitleg te vragen en mensen zoals zij en zij lastig vallen met flitslichtjes,
en toen was het tijd voor de soep met broodjes
Tomatensoep met balletjes was van Yvonne, ik koos de heerlijke champignonsoep, en uiteraard verbrande ik mijn tong met de eerste hap. Het eten was binnen, en we gingen de zaal weer in, de workshops werden elders gehouden, en zo was het opeens een beetje rustiger bij de winkeltjes, tijd om rond te neuzen en nog een beetje shoppen?
Nou, een beetje dan, want ik was al zalig geslaagd met extra dikke wollen tussenvulling en Titanium naalden voor mezelf, en een geweldig cadeau voor mijn moeder die de 17e november jarig wordt. Bij Patch& Stitch (bovenste 2 van de 4 foto's) had ik nog veel meer willen scoren, want wat een mooie rekjes! Maar niet getreurd, het kan altijd nog, want ze kunnen ook per post bezorgd worden, als platte bouwpakketjes.  In de hal stond Klara met een tafel vol Visco lappen, gewone katoentjes en quiltstof, tijdschriften en boeken, allemaal uit eigen kast; met een beetje pijn in haar hart is ze aan het opruimen, en ik viel gelijk voor enkele Vlisco stoffen. In de grote zaal stonden de officiële quiltwinkels, de Quiltsteek, Serendipity,en de Quiltpuzzel

Onderstaand quiltje hing hoog, maar bleef mijn oog trekken; het was jaren geleden als Blok van de Maand (BOM) op de website van Sulki gezet, en volgens mij staat het er nog steeds.
 
Even kijken.... Jaaah, klik maar hier en ga dan naar 2004! En ipv naar 2004 te klikken moet je even kijken naar wat de BOM van nu is, rechts zie je een stitcherie kerstquilt, oooh die is enig!
 Af en toe kwamen er 'vreemdelingen' binnen, nieuwsgierig gemaakt door wat ze door het raam van het complex zagen gebeuren, en een enkele vreemde verliet zwaar besmet de zaal, LOL. Tijdens de bingo had ik het een beetje te druk om (veel) foto's te maken, de bingo's vlogen om de oren, er waren een paar valse bingo's op straffe van haast evenzo vals gezang afgestraft werd.
Bianca had stinkend haar best gedaan op een fleurige naambadge, zie ze eens stralen! En zie je Yvonne op de midelste foto grijnzen, voor de foto doet ze alsof ze hard bezig is, met d'r mondje ja ;-). Ah, ik plaag je maar, je hebt best wel hard gewerkt.De volgende prijsuitreiking was voor de 10 mooiste siggies,
 en ter afsluiting werd de dame met de mooiste badge ook in het zonnetje gezet met een prijs; ze bleef in de prijzen vallen, koud van het podium af  vanwege de mooiste siggies. En bij het naar buiten gaan, kregen we allemaal nog een tas vol moois, het kon niet op!
Het was genieten!
Met de zon wederom volle bak in het gezicht reed ik moe maar helemaal happy huiswaarts, om 2 uur later aan de enorm uitgebreide, overladen en zalige Brabantse koffietafel bij schoonzus aan te schuiven, want weer een feestje; zwager (van mans kant) was 65 jaar geworden, hoera! De restanten van de koffietafel werd bij het na middernacht naar huis gaan verdeeld onder de gasten, en bij thuiskomst kon ik het gelijk opvoeren aan de visite van Tim, met 7 man sterk was alles in no-time op. Zijn gasten verlieten pas rond 4 uur het pand, ik heb er niks van gemerkt, ze waren rustig en de kamer zag er vanmorgen keurig uit.

Hier nog meer bloggers die in Helmond aanwezig waren:
  http://yvonne-madeliefje.blogspot.com/
Marianne van 365 dagen, ik ben je blog kwijt.
En er waren vast nog meer bloggende quilters, maar wie?

vrijdag 21 oktober 2011

En maar snijden

Afgelopen dagen ben ik bezig geweest met het snijden van de Storm at Sea stukjes, niet hele dagen, maar zo nu en dan, tussen de bedrijven door.
Ik heb er hier al een stel op een rijtje liggen, ben gewoon lukraak aan het snijden, van zowel de stroken als ook van de grote lappen; Zopje vond dit machtig interessant, hij vond het niet erg dat ik een lapje op zijn koppie legde, en een lintje rond zijn schouders, maar toen hij de digi zag, weigerde hij alle medewerking. Stel je voor dat die foto's zouden gaan circuleren! 
na het avondeten lag hij weer lekker te knorren op mijn naaistoel, ik kon hem zo opzij rijden om er beter bij te kunnen.
 
Als ik van alle kleuren wat heb gesneden, ga ik beginnen met enkele blokken uit te leggen en misschien zelfs al te stikken. Voorlopig liggen de losse stukjes in dit mooie doosje, gekregen van Berna
Tussen de delen ligt een dun vloeipapiertje, net als bij deze chocolaatjes die mijn ventje woensdagmiddag van werk mee nam, en ze zijn nog niet op, wat ik heel knap vind, want ze zijn superlekker!
  Ik moet ergens op mijn kamer nog een Clover designwall hebben liggen, opgevouwen, ooit op een beurs gekocht; die ging toen voor heel weinig geld weg, 15 euro of zoiets, en dat kon ik toch niet laten liggen. Hierop kan ik dus de delen plakken, ik kan het natuurlijk ook gewoon boven tegen de muur plakken en naaien, aangezien de naaimachine weer op het bureau kan staan.
Maar dan mis ik wel het gezelschap van Zipje en Zopje, die regelmatig komen buurten als ik bezig ben.

maandag 17 oktober 2011

Storm op komst?

Voor de volgende quilt die ik ga maken voor mijn oudste broer en schoonzus, wil ik stoffen gebruiken die mijn moeder geverfd heeft; schitterende kleuren, bijna allemaal halve meters, en die wil ik combineren met de restant Hoffman Jelly Roll, ook van mijn moeder gekregen vorig jaar. Ze had me er 2 gegeven en ik heb er toen 1 en een beetje gebruikt in die rail fence quilt voor mijn jongste broer.
Eerst wilde ik een keuze maken tussen een paar kleuren, maar nu ik ze zo bij elkaar op de foto zie, vind ik dat ze wel allemaal bij elkaar passen. En de tekening ernaast is het blok dat ik ervan ga maken, heel veel blokken; een serieuze uitdaging.

En terwijl de lapjes op tafel liggen, en ik op punt sta naar bed te gaan, besluit ik om er toch maar een quilt overheen te leggen, zodat het niet aangevallen kan worden door Zopje, die zich de hele dag al in een balorige toestand bevind. Ik wil de kamer uit gaan, en zie in het hoekje bij de krabpaal wat zitten; Zopje krijgt weer even de gekke 5 minuten, trekt de paal bijna omver, maar duikt even later achter de paal weg.Dat beloofd weinig goeds,
 
en ja hoor, daar komt Zipje aan vanuit de keuken, en hij voelt dat er op hem geaasd wordt. Zowaar lukt het hem zonder aanval langs de paal te komen, en gaat lekker zitten op de bank, en begint zich gelijk te wassen, maar deze rust is maar voor even.
Zopje sprint achterom en op de bank en valt gelijk aan, Zipje gaat in de verdediging, met zijn oogjes dicht en een flinke hengst terug uitdelend, waarna Zopje wegspringt, ook omdat wij ingrijpen. Terwijl Zopje denkt "Ik wil naar buiten", wordt Zipje getroost door Suzanne.
Ik heb toch maar Zopje naar buiten gelaten, al was het maar om Zipje en mijn lapjes in veiligheid te stellen voor komende nacht.

zondag 16 oktober 2011

Wat een feest

Het was een rommelige dag gisteren, met de oudste 2 spruiten die hun studentenkamer verkozen boven het warme nest - er moet hard geleerd worden voor de komende tentamens, ik snap het wel- was het wel erg stil de resterende gamende jongste spruit thuis.  Manlief ging tegen de avond naar Breda om zijn nieuwe pc op te halen, en zou op tijd thuis zijn om naar het feest van zijn broer te gaan, wat ergens in de stad in de kantine van een school werd gegeven.

Manlief belde, hij zou het niet redden om op tijd te zijn, en dat ik maar alvast vooruit moest gaan, meerijdend met een ander familielid, zodat we wel weer samen terug konden rijden.

Ik stond op t punt om familie te bellen, toen ik een berichtje van oudste dochter kreeg, dat ze over 2 maanden uit haar kamer moet zijn, wegens mot met huisbazin, die een minder vleiende titel kreeg. Eerder had ik een ander berichtje gekregen, dat deze vrouw klaagde over het vervuilen in huis, nou meisjes, ik ben daar eens onverwachts geweest, en het was schoon, dus die huisbazin heeft gewoon een slecht seksleven of zo, en reageert dat nu af op vrolijke knappe meisjes.

Dus ik bel dochter. Buurman blijkt gezegd te hebben - volgens de huisbaas- dat mijn dochter tegen de voordeur heeft staan trappen en staan schreeuwen. Nou ja, en dat pikt de huisbazin niet, en dus mag ze exit. En terwijl dochter de klacht wilt ontzenuwen, omdat er geen woord van klopt, mengt een ander huisgenootje zich ook in het 'gesprek' om Evelien te verdedigen, en hoppa, ook zij vliegt er uit, en toen meisje 3 er wat van zei, kreeg ook zij te horen dat haar kamer over 2 maanden leeg moet zijn.Ben je klaar mee, met een huisbazin met chronische PMS, dan ben je geen huisbazin maar een huisbitch.

Mijn broek zakte bijna af, je gelooft je oren toch niet? Is dit de Amsterdamse manier van studentenhuis ontruimen? Dus nu moet Evelien zich weer inschrijven en op zoek gaan naar een nieuwe kamer, misschien dat de 3 meisjes samen iets kunnen krijgen, ooh verdorie, was ons oude huis maar al verkocht, dan was dat probleem opgelost. Ze zat in de metro toen ik belde, op weg naar haar vriendin in de Bijlmer voor een hopelijk gezellig avondje, goed om er even uit te zijn, het moet voor haar ook onwezenlijk zijn. 

Ik ging met eigen auto naar het feest, om een half uur later weer terug te rijden, want ik was de enveloppe vergeten, en toen was manlief ook net thuis, dus reden we samen weer terug. We konden gelijk aanschuiven, er stonden 4 bakplaten om vlees op te grillen, -stoppen sloegen met regelmaat door- en op de andere tafels stonden allemaal schalen met vlees en salade. Ik gok dat er zo'n 30 man aanwezig waren. Er mocht gerookt worden in de kantine, en in no time stond de zaal blauw, een geur van baklucht en sigaretten deed me snakken naar frisse lucht. Er stond 1 deur open, helaas vlak bij onze tafel, en die zorgde wel voor verkoeling, ik was vanaf mijn taille onderkoeld, en voelde mijn voeten niet meer.
Even ontsnapte ik met darmkrampen (van een lactose rijk sausje denk ik) naar de wc, en kon me al zittend een beetje op warmen en mijn oren tot rust laten komen, want het geluid dat uit de installatie kwam was oorverdovend; de dj had de trebble knop open gezet, en helaas stond een geluidsbox boven onze tafel, en ik zag dat ik niet de enige was die regelmatig de handen over de oren sloeg. De feestvarkens zaten er verder vandaan, aan een andere tafel, en hadden er denk ik geen last van; het schijnt ook dat naarmate je ouder wordt, je de hoge tonen minder goed kunt horen, zal dat het zijn?

Rond 9 uur was iedereen klaar met eten en konden de bakplaten uit, en eigenlijk had ik wel zin in een kopje koffie, want het was de hele tijd al fris was het klokje tikte, bier, wijn of frisdrank. Maar helaas, geen koffie, en iets te knabbelen de rest van de avond moesten we er ook zelf bij denken, hoewel, denken... Er stond een machine in de kantine, gevuld met candybars, zakjes snoep, m&m's zag ik liggen, en chips in verschillende varianten, en ik stootte mijn ventje aan: "heb jij kleingeld op zak?", en wierp een blik naar de automaat, maar hij siste dat ik me moest gedragen, "je waagt het niet hoor."

En dus gedroeg ik me braafjes, maar ik zat met mijn hoofd meer bij Evelien dan bij het feest, en checkte regelmatig mijn mobieltje, of jongste dochter niet een sms had gestuurd of had gebeld, want ja, ze is dan wel al 15, maar alleen thuis.

Ik wilde Wordfeud spelen, maar toen ik zo met mijn mobieltje onder tafel zat te kijken welk woord ik kon uitleggen, werd ik betrapt door schoonzus die achter  me langs liep, naar haar plaatsje. Haar zoon vertelde dat er op feestjes niks meer aan is, sinds Wordfeud bestaat; er wordt niet meer gezellig gekletst, alleen maar op mobieltjes kijken en spelen. In sommige kroegen schijnt het zelfs al verboden te zijn! Ik stopte beschaamd m'n mobieltje maar weer terug, ze had gelijk, het is ongezellig voor de rest. Ik keek toen rond en zag allemaal voor zich uit kijkende starende gezichten, want vreselijke muziek, zo hard dat schreeuwen de enige manier van converseren was, dus doe maar niet. "Nee, dit is toch veel gezelliger dan Wordfeud", zei ik tegen mijn ventje, en hij volgde mijn blik met een grijns.

Om 12 uur vonden mijn ventje en ik het toch wel kunnen, en een kwartier later zaten we met suizende oren thuis aan de koffie, met iets lekkers erbij. Tegen de tijd dat ik al bijna uit bed wilde komen, stapte mijn ventje er in. "Nederland is wereldkampioen", zei hij, en half slapend zette hij nog zijn bril af, en hoorde ik enkel gesnurk. Honkbal, Nederland-Cuba, en Nederland wint; wie had dat durven dromen?
Wat een feest!

vrijdag 14 oktober 2011

What's up?

Hoe is het mogelijk,ik ben vaak jaloers op Zipje en Zopje, dat ze zo relaxed kunnen liggen, en zo te zien geen last van hun rug krijgen na een uurtje in deze stand hangen. Moet ik eens proberen, ben ik gelijk rijp voor 4 weken fysio!

Ik vertoon de laatste dagen duidelijk vluchtgedrag, ik heb zelfs mijn snijtafel op geruimd,
 wat een "what the fuck??" opmerking opleverde van mijn jongste spruit, toen ze het zag; dit kan als vet compliment opgevat worden. Haar volgende vraag was: "waar heb je het gelaten?", nou veel gewoon weer opgeborgen waar het hoorde, redelijk wat weggegooid, en ja, verplaatst.... en ze keek naar waar mijn schuldige blik ging.

Ah, ja, daar was ze ook een kei in, verplaatsen van rommel. Maar ook deze aanblik veranderde snel, een kwestie van in kasten doen, maar ook van goed stapelwerk. de kunst is het zodanig te stapelen, dat het niet gaat schuiven. Met een half oog kijk ik naar deze kunstenaar, tekenen met de naaimachine! Vond de link op facebook van Marie Thérèse. Die toevallig ook (af en toe) blogt,

Zo, en nou ben ik aan zet met Wordfeud, het is scrabble, en je speelt het tegen bekenden of onbekenden; te koop bij de App store van Apple, op mijn iPhone gezet (username zipjezopje ), nadat ik er zoveel goeds over hoorde, en het is me toch een partijtje leuk! Ik speel nu tegen Evelien, staan ongeveer gelijk, en met 85 punten voorsprong tegen een dame die me er vannacht voor wakker maakte, om kwart over 1, ze had toen net een zet gedaan. Ik blij -niet eerst, want wakker geworden (lig ik ook eens voor 1 uur te slapen), maar toen ik haar zet zag, -bril op, anders kan ik niks lezen- dacht ik: "hoera", want ik had al  een mooi woord in gedachten en dat kon ik gelijk uitleggen. Waarop zij dus gelijk een voor mij onbekend woord -ney- neer gooide, en ik de rest van de nacht erover alg na te denken dat dat nou voor woord was. Ney blijkt dus een muziekinstrument, weer wat geleerd. Plus ik zet wordfeud op mobieltje 's nachts maar uit, dat schijnt te kunnen.

En nog een handigheidje op mijn iPhone gezet, de Whatsapp. Werkt net als sms-en, maar je doet het via internet en het kost je dus niks, mits je onbeperkt internet hebt, en dat heb ik, en met mij mijn kinderen, wat het dubbel handig maakt.
Gutogut, wat hebben we het er druk mee. Ik denk dat ik de iRon maar ga aanzetten, paar overhemden weg werken.