donderdag 29 september 2011

Ruim op

Ruim op en gij zult vinden, dat kan haast mijn lijfspreuk zijn, want het werkt wel! Ufo op foto hieronder is al 18 jaar oud.
Het begon allemaal gistermorgen, ik was al een beetje aan het sorteren wat ik wel en wat ik niet mee wilde nemen naar het komend quiltweekend in België, dat al vrijdagmorgen begint bij mij met de rit naar Hoek om mijn moeder op te halen. Laten we deze keer vooral de lange vingertaart niet vergeten, waarvoor we de vorige keer halverwege rechts om keert moesten maken, o o wat hebben we toen gelachen!
Ik wilde dus mijn bowtie mee nemen, en die ging in een zak (waar de gordijnen van Tim in zaten, handige transparante ophangzakken met rits) en natuurlijk ook de DP'(Dresden Plates) , die in een andere zak ging, netjes ritsje dicht. Maar ik bedacht me dat ik boven ergens.... vast nog wel iets van de DP had liggen, restjes waaraan ik de stoffenserie kon herkennen, voor het geval dat. Dus ik naar boven, diep zuchten, want waar te beginnen. Eerst maar alle tassen die op de grond stonden leeg ruimen, want dat waren spullen van projecten die van de woonkamer steeds weer naar de naaikamer gebracht werden door de kids als we een feestje hadden en de woonkamertafel leeg moest zijn. (daar zijn die feestjes wel goed voor hoor, je moet dan opruimen)

Elke tas was een aha-erlebnis,  dat was van die quilt, en ooh dat was van de pietenquilt voor Marjon, hoe zou het met haar zijn? En die restjes van de fibermailkaarten, goh, en ik wist niet dat ik daar ook nog scharen in had zitten. En garen. Jee, en daar is de vermiste mini inch-lat,  hehe, gelukkig ook weer terecht. Stoffen verdwenen netjes in de kasten en in de bakken, afval in de vuilniszak, heel veel lege plastic tasjes voor de kringloop, en zo spitte ik verder. In de laatste tas zat het folietje van de Lecien Sushi rol, die ik voor de DPtjes gebruik,  Tas na tas ging opgevouwen op de stapel, tot ik al niezend en proestend van de verkeerde stofsoort even een kopje koffie buiten ging drinken, het was ondertussen al 2 uur en mijn naaikamer zag er nog uit als een slagveld!

Zipje kwam even kroelen, de vogeltjes waren stil vanwege hoog in de lucht zwevende sperwer, en nadat de koffie op was, moest ik weer snel verder, want toen schoot me te binnen dat ik ook nog de strass stenen applicator van mijn moeder moest zoeken, en die was ik nog niet tegen gekomen.
De tafel werd ook aangepakt, de vuilnisbakzakken vulden zich alras met nog meer papier en plastic en kapot spul (waarom niet gelijk weggooien?), maar toen de tafel doorgespit was, was de applicator nog niet gevonden.  Wel had ik inmiddels al 3 tassen vol spul dat echt mee moet naar België, diep in mijn hart weet ik dat 2/3e deel onaangetast weer terug mee komt, maar ja, stel nou dat ik niet meer verder kom met de bowtie of DPtjes, dan moet ik toch wat, hè?

Met een onterecht gevoel van "zonde van mijn avond" bracht ik gisteravond door naast Suzanne op school, informatie over Havo4 en 5, er verandert elke keer wel weer iets in het systeem, als ouder is het toch wel goed om het uit de horses mouth te horen. En dan zie je je dochter wat wegkijken, als de mentor het heeft over "info voortaan via email versturen naar de ouders vanwege het te laat of niet afgeven van infopapieren "door de scholieren aan de ouders; dat van gisteravond wist ik dus ook pas 24 uur, terwijl ze het al in de eerste week van  September in bezit had. Het kan erger hoor Suzanne, ik vond bij het opruimen van Tims kamer formulieren die wij 2 jaar geleden al ondertekend hadden moeten inleveren, voor infoavond. Ahum.

Vannacht lag ik na te denken bij gebrek aan wat anders slaap over waar die applicator nou toch kon wezen, en eindelijk vond ik hem net na de middag, netjes in het snoer gewikkeld in de kast, in een doosje. Gelukkig, dan kan mijn moeder eindelijk de siersteentjes op haar kattenquiltje plakken, die ze wilt showen in België.

Foto's van de opgeruimde kamer, voor velen van jullie vast nog een slagveld van de eerste orde, maar ik ben al behoorlijk happy! De vloer is lekker leeg en voordat ik de foto's nam zag ik die verhuisdoos (onder het paarse lapje bont) pas goed staan,  goh, wat zou daar nou inzitten.
Jeetje dat is waar ook, hier ben ik aan begonnen na de sampler, helemaal zonder hulp van docent gewoon aan de slag gegaan met malletjes tekenen, op lapjes omtrekken, en bij de quiltwinkel van Wil Swart (toen nog in de winkelstraat in Roosendaal tegenover die kinderkledingwinkel waar de mevrouw op bestelling kleren maakt en ook veel stof verkoopt (maar duur)) bij Wil kocht ik toen op haar advies de 2 roze-aubergine rode effen stoffen voor de rust, nadat ik eerst mijn lapjes had laten zien.

Goh die Wil, haar huis met rieten dak was 6 of 7 jaar geleden afgebrand, heel veel quilts en alle borduurwerken van haarzelf en haar moeder verloren gegaan, wat was dat een drama toen. Ik heb toen met de meiden van de yahoo!quiltgroep een inzameling gehouden van allemaal quiltspul, zodat ze in haar huurwoning toch weer wat kon doen, ter verwerking, tassen vol lapjes, tijdschriften en naaigerei afgeleverd. Op dat moment kon ze niet veel uitbrengen van de ontroering, zo overdonderd als ze was, later vertelde ze dat dit haar heel veel goed had gedaan.
We dwalen af.

Allemaal restjes van kinderkleren en eigen kleren, dus er zit wel hier en daar niet helemaal 100% katoen bij. In de doos in het zakje zitten nog heel veel stukjes al geknipt, genummerd en klaar om aan te beginnen, zal ik dan toch deze bij mijn stoel zetten, dat ik hier in de avonduurtjes af en toe in kan prikken? Elke ring meet 33 cm, best wel klein, ik zou het nu dus anders aanpakken, maar ja, zonde om er niks mee te doen, toch?.
Ik huppel zo nog even naar de Hema, om een paar pakjes vlieseline te halen, waarop ik de DPtjs kan gaan stikken (leg later wel uit hoe en wat, en vooral waarom), en ik denk dat ik gelijk even foto's bij de 1 uur service (bestaat die nog wel?) laat afdrukkken van mijn laatste 6 jaar affo's, voor in het albumpje om mee te nemen.
Nog een paar dingen inpakken, boodschapjes doen voor het thuisfront, en dan hopelijk lekker relaxed de avond ingaan en op tijd naar bed. Ik zal heel veel foto's maken, en ben zondagavond alweer thuis. Jullie ook allemaal een fijn weekend!
Oja, bevalt het grotere lettertype goed van deze blog? En de DPtjes aan de zijkant, is het niet te onrustig voor de ogen? Ik hoorde van Melody dat ik wel mag bloggen op weblog, maar dat de kans er in zit, dat ik die laatst toegevoegde blogjes en veranderde instellingen later toch kwijt kan raken, dus blijf ik nog even hier stereobloggen.

dinsdag 27 september 2011

Getsie, bah, hoera

We aten vandaag spruiten, op de manier klaar gemaakt zoals achterop de verpakking stond: fruit 1 ui en 1 teen knoflook, bak rauwe ham mee, mik er dan de beetgaar voorgekookte spruitjes en 2 in stukjes gesneden Grannys (appels) bij, bak dit nog samen, zout, peper, selderieblaadjes, en citroensap naar smaak, eet samen met rijst of past. In het kader "wie niet waagt blijft maagd" heb ik het klaargemaakt en geserveerd, en er werd met lange tanden gegeten, dochterlief kokhalsde zelfs bij het laatste spruitje, oei. Ik denk dat ik dit niet meer moet doen, zelf vond ik het namelijk ook maar zozo. Misschien als ik er kookroom door had gedaan, of Boursin? Daarmee maak je zelfs stoeptegels lekker.
En toch ziet het er wel lekker uit, zo op de foto. Terwijl gefruite ui en knoflook met dille (of tijm, ik haal ze altijd door elkaar, tot ik ze ruik) en room over de spruitjes wel super lekker is. Never change a winning recipe!


Tijdens het koken streek ik de borders voor de bowtie nog even glad, en na het getsie-eten legde ik ze op de grond langs de top, om te zien of ze lang genoeg waren, want dan kon ik ze op de bee vanavond aanzetten. Nou, over de lengte hoefde ik me geen zorgen te maken, maar wel over de blokbreedte. Bah, ik kom 0,24 inch tekort per blokje! Ik dacht dus, dat de bowtie-blokjes uit 4 inch stukjes bestond, maar helaas pindakaas, we maken er 4,25 inch van, voor het gemak. Damn.

Meten is weten roep ik altijd, van huis uit meegekregen, toen mijn moeder me vroeg of Perry wel in bed paste, toen ik zei dat hij me ten huwelijk had gevraagd. Ik antwoordde dat hij niet zo idioot lang was, 1.84, maar dat bedoelde ze niet, zei ze glimlachend. Foei.
Ik moet even moed verzamelen, maar dan ga ik alle naadjes 1/8e inch krapper maken, zodat het wel gaat passen. Een mooi (saai) klusje voor op het quiltweekend, aanstaande vrijdag.
Nou, en dan nog het hoera gedeelte: vanavond op de bee in Heerle zat ik te bladeren in een leuk Frans quiltblad
en Els showde een bijna affe quilt van Saskia
en toen mijmerde ik, dat ik er niks van snapte dat ik geen affo's had om te showen op het quiltweekend, op die quiltklok na; niks voor mij, ik heb meestal 2 of 3 affe quilts bij me, maar toen bedacht ik me, bij het zien van pinwheel blokken, dat ik toch zo eentje had gemaakt, met prairypointrand en al? Maar waar o waar kon hij zijn? Dus thuis gekomen vloog ik gelijk naar boven, nergens op de bedden te vinden, en in het loopje aaide ik de antieke die over de balustrade hangt, en wat piepte daar vanonder uit aan de zijkant? Hoera! Gevonden!

maandag 26 september 2011

Buitenbee

Wat een superheerlijk weertje vandaag, dat is boffen met de bee, die vanmiddag bij ons thuis was. Ik had wegens zuurstofgebrek in de bovenkamer na een intensieve fitness sessie niet goed nagedacht en de tafel in de woonkamer ontruimd en alles al klaar gezet om daar te bee-en. Nog even tijd voor een kopje koffie nemend voordat de meisjes zouden komen ging ik buiten zitten, en zoog het zonnige weer en de zalige boslucht op, aaah, daar knapt een mens van op.  En toen bedacht ik me dat we best wel beter buiten konden gaan zitten,  we zouden toch gek zijn om binnen te zitten met dit weer? Dus toen moest ik me aldus nog gaan haasten, stoelen klaar zetten, schoonmaken, zeil over tafel, haspel erbij voor de naaimachines, andere stoelen voor de naaimachinedames, pffff, met mijn tong op de schoenen deed ik de deur open voor Mirreke, die gelijk door kon lopen de achterdeur weer uit. Haha, gelukkig sloeg ze bijtijds links af. 
 
Kwartier later kwam Angela, en een kwartier daarna Julie, en toen was het kwartet compleet. Angela had haar naaimachine eerst meer naar het midden van de tafel gezet, en toen ze gas gaf, begon de tafel te schudden, hoezo soepel draaiende naaimachine. Gelukkig ging het beter met de naaimachine meer op de hoek, 't is maar een houten tuintafel. Miranda (nu bezig met een vreselijk leuk maar ozo bewerkelijk blokje, zie op dienblad, foto hieronder) had een poppetje gemaakt voor Julie, die er heel blij mee was. De lokjes van het meisje hingen zo grappig in het gat van mijn Pfaffje.
  De Dresden Plate werd nog even van Suzanne's bed gehaald om nog te showen, Julie had ook Aunt Grace stofjes gekregen als FQ-club lid van een Engelse quiltwinkel) en vroeg zich af hoe die lapjes als DP zouden staan. Nou, dat was een makkie, mooi natuurlijk.
En nee, dit is niet de DP waar ik afgelopen maanden mee bezig was, die zit nog mooi tegen de designwall geplakt. Misschien neem ik die mee als quiltweekend project, jaaah, misschien wel. En voor wie weer baalt van de errors op weblog, niet getreurd, "al sal reg kom as ons almal ons plig doen", (en met almal wijs ik naar het weblogteam), lees maar hier

Lijkt (n)ergens op

Sinds zondagmiddag heb ik weer toegang tot mijn Zipjezopjeweblog en het duurt wel even eer ik alle berichten van afgelopen maand er op heb gezet, en door heb hoe alles werkt. De linken van medebloggers ben ik al aan het toevoegen. Ik ben m'n feedburnerlink kwijt (moet hier toch ergens liggen) en heb geen idee of mensen die op mijn blog geabonneerd waren gisteravond een heleboel meldingen binnen hebben gekregen van nieuwe berichten. Eerst moet ik er weer een beetje inkomen, en tot die tijd zal ik stereo-bloggen,op mijn oude en nieuwe blog, zodat de vernieuwde blog de tijd krijgt.
Alleen schrok ik me zojuist wel een hoedje: ik zie geen blogjes van van voor Mei 2011, dus -zoals het er nu uit ziet- ben ik 5½ jaar aan blogjes kwijt, op dit moment. Ik heb het aan het weblogteam gevraagd, misschien liggen ze nog ergens in een kast, tussen onverwerkt materiaal en misplaatste humor.

zaterdag 24 september 2011

Schot, waar?

Er komt schot in het afronden van de migratie van weblog, zo las ik vanavond, nog even op de tandjes bijten en dan kan ik weer verder op mijn oude weblog. Want ja, ik wil wel alles van deze blog over gaan hevelen naar daar of liever gezegd hier , maar daar krijg je meer te zien, of jullie niet? Maar nu kan ik in ieder geval weer checken wanneer er iets gedaan, gezegd, gegeten, gemaakt of geshowd werd, want mijn weblog is een beetje mijn geheugen.
Het is vrijdagnacht terwijl ik nu type, en als ik dus zeg dat ik vandaag zowaar aan het naaien ben toegekomen, dan bedoel ik eigenlijk gisteren, want hoeveel van jullie zitten om half 2 uur 's nachts te lezen? Ik had niet veel hoop dat ik toe zou komen met de restjes, dus heb ik de stukjes op 2 inch breed gesneden en aan weerszijden lichte stof van 2,5 inch gestikt, oh vraag me alsjeblieft niet waarom ik dat breder nam dan de gekleurde strookjes, in een vlaag van verstandsverbijstering leek me dat wel wat hebben. En toen ging ik er weer gelijke stukjes van snijden, zie ze hier eens liggen, ze komen dus zo langs de rand, als een onderbroken streep.
en daarna lichte blokjes gesneden die er tussen gestikt moesten komen, alleen deed ik dat met de Lotus, en die heeft geen boventransport, en daar ging ik even de mist in, want de stof is glibberiger dan goed was voor mijn tempo van naaien, en dus zat het een scheetje beef. Dus heb ik vanavond (gisteren dus) alles kunnen uithalen, en dan spreek ik morgen (vandaag dus) mijn pfaffje nog even lief toe, of ze voor even nog contact met de elektra wil maken voordat ik ze daags na het weekend (en dat is maandag) naar de machinedokter weg breng. Los contact in het binnenwerk, vrees ik, ik moet het kabeltje met beleid erin stoppen en dan het liefst tijdens het naaien er ingedrukt vast houden; ik kan veel, maar met 1 hand naaien grenst ook voor mij aan het onmogelijke.
Ik viel vanmiddag (vrijdagmiddag) bijna van mijn stoel toen zoon -net thuis gekomen van Tilburg- tegen me zei: "Je had zondag toch gelijk." Het ging over een tentamen dat er volgens hem na een paar keer doorkijken helemaal in zat, en toen ik hem adviseerde om nog even wat sommen te maken om te kijken of het er daadwerkelijk inzat, haalde hij zijn schouders op met een "ik zie wel" gebaar. Hij had maandag het tentamen, en toen bleek dus dat het er niet allemaal even goed inzat. Gelukkig telt dit tentamen niet heel zwaar mee (zegt hij), het was meer een wake-up toets, voor de mensen die denken dat ze het met 2 vingers in de neus kunnen doen, het leren. Zoals mijn zoon dus. Woensdag kreeg ik ook al gelijk van mijn jongste spruit, toen ze, terug van de kapper komend, vrolijk constateerde dat het kortere haar inderdaad leuker stond dan dat lange. Oudste spruit verblijdde ons vrijdagvanmiddag met een bliksembezoek, en gaf me ook al gelijk; ik zei dat ik haar lief vond, en dat vond zij ook. :-) Wijsheid komt met de jaren, je moet er alleen even geduldig op wachten.

donderdag 22 september 2011

Toe maar

Oke, eerst even dit liedje (net van zoon Tim gekregen) aanzetten, en dan lezen we verder:
Zo snel als dat ik knopen kan doorhakken met het kopen van quiltstof, zo hevig treuzelde ik vanmiddag bij het uitzoeken van een buitenlamp; ik werd niet goed van mezelf, en snap nu wel waarom mannen niet met hun vrouwen mee willen om bv schoenen te kopen, als ze nog enige vorm van liefde willen voelen voor hun wederhelft, wat een besluiteloosheid!
Het gangpad met lampen was snel gevonden, daar lag het niet aan, maar wat een keuze, er is gewoon veel te veel! Eerst stond ik bij de moderne lampen te kijken, tot ik me bedacht dat bij een rustieke chalet-tuinhuis een wat klassiekere lamp hoorde. En dus liep ik heen en weer langs al die rustieke lampen, de een nog mooier/duurder dan de ander. Welles-nietes, of toch maar een moderne lamp dan maar? Grrrr, de tijd tikte door.
Ik besloot toch maar te zoeken naar een rustieke buitenlamp, en om de zoekopdracht nog wat preciezer te maken moest het ook eentje zijn waarvan de lamp makkelijk te vervangen was, nee, dat maakte het zoeken al makkelijker. Want dat was niet altijd goed te zien bij de hoog hangende lampen tegen de muur, en om nou de dozen te openen ging me wat ver. En dan had je ook nog de kleurkeuze: de lampen waren er in alu-kleur, wit, creme, bruin of groenig. Met helder glas, mat glas of gekleurd glas. Glas uit 1 stuk, of verdeeld in paneeltjes, over de top kitserig, of strak. Een kwartier later pakte ik -bijna gillend gek geworden van mezelf- maar eentje met gekleurd glas waar mijn oog al een paar keer op was blijven hangen. Dan die maar.
En dan sta je bij de kassa, zegt de kassière: "wat jammer dat u niet een half uur langer heb gewacht." He? Nog langer treuzelen voor de lampenafdeling, had ze me bezig gezien soms? "Hoezo?", vroeg ik. "Nou, na 6 uur 's avonds krijgt u 15% korting." Hoorde je de boing-boing? Dat waren de hangtieten, want werkelijk, wie verzint zoiets nou?
Het ophangen bleek een makkie, afgezien van het feit dat het inieminie-schroefje steeds op de grond viel, en ik tig keer trap op trap af moest, maar hij hangt en hij brandt en mijn ventje -die mij m'n gang maar liet gaan, want lampen ophangen is niet zijn ding- is er ook tevreden over. En zeg nou zelf, het is ook een liefje he, romantisch met die krul en het glas in lood, en de spaarlamp geeft gelukkig goed licht.

Dankzij mijn verslapen (op 11 uur met een klap wakker, nadat ik al om 6 uur het brood uit de BBM had gehaald en om 8 uur had gesneden, zodat onze jongste spruit brod had om mee naar school te nemen) , het wegbrengen van afval naar de vuilstort en het afhalen van alle gordijnen en vitrages in ons oude huis (moesten weg, want ze leiden teveel af, de kijkers vonden ze lelijk, nou ja zeg), bleef er weer geen quilttijd over. Aaaargh! Hoe moet dat nou?

woensdag 21 september 2011

Weer niet gelukt

Om vandaag wat quilterigs te doen, potjandriedubbeltjesnogeensaantoezeg!
En dat kwam niet omdat ik me niet lekker voelde, aux contraire, ik voelde me kiplekker, miraculeuze genezing?
Ik had de lapjes gevonden, na lang zoeken zag ik ze boven in een tas op mijn naaikamer liggen, hoera! Keurig in een zakje, waarom kan ik op dat punt wel netjes werken, maar ben ik aan de andere kant een vreselijke sloddervos? de restjes van de bow-tie top,en het viel me een beetje tegen, ik had gehoopt op bredere restanten dan de 2,5x 6 inch stukjes,
waarvan helaas nog een stuk van de 2,5 inch afgaat vanwege de zelfkant.Dat kan echt niet gebruikt worden (krimpt harder in de was dan de rest van de stof), dus ik denk dat ik strookjes op 2 inch breedte snijd, en aan een zijde 3 inch brede lichte stroken tegenaan stik, dus kettingnaaien, en daarna alles weer in kleine stukjes snijden. Ik maak dan een rand net als bij mijn kippenquilt. misschien wel dat de gekleurde stukjes vierkantjes worden, want ik denk niet dat ik anders toe kom, helemaal rondom.
Hij hangt wel mooi he, al jaren een genot om naar te kijken.
Vanmiddag lekker in de tuin gewerkt, ik wilde de boom -waar de vogeltjes en eekhoorntjes hun eten krijgen in de winter- wat kortwieken, zodat ik beter zicht had op die hongerlappen, en haalde de elektrische heggeschaar van stal. Ooh wat voelt dat goed, hoog op een trap boven je hoofd rakketakketak doen, blaadjes happen en lamme armen krijgen. Maar het resultaat was er wel naar, heerlijk, ik moest alleen nog de onderkant een beetje trimmen met de snoeischaar, en daarbij goed op de sfeerverlichting letten, dat ik niet in het elektra-kabeltje knipte. En hup, wat doet Shirley, die knipt het kabeltje dus wel door.
Verdikkemenogeensaantoezeg, dat was de bedoeling niet.
Nou ja, gedane zaken nemen geen keer, en na meer van zulks wijsheden verder had ik alle takken opgeruimd en de verlichting uit de boom gehaald, Zipje lekker met een restje snoer met lampjes spelend, terwijl ik uit de garage een andere snoer kerstverlichting ging halen. Helaas vond ik alleen maar wit licht, met allerlei variaties op het geknipper, en heb dat in de boom gehangen. Het kabeltje wilde ik nu niet meer via het raampje het tuinhuisje in laten gaan om stroom te krijgen, maar via een geboord gaatje boven het raam, dat leek me wel een strak plan.

Tuurlijk moest het gaatje wel zo hoog mogelijk, tegen vocht en tocht, en op een krukje staand weer boven mijn hoofd werkend vroeg ik me af, waarom ik weer zo nodig moeilijk moest doen.  Het huisje is opgebouwd uit rustieke 4 cm dikke planken, en na iets van 5 minuten boren met de dikste boor die we in huis hadden, zat ik er door. Hèhè. Het snoertje met schroefdopje paste er natuurlijk niet door, en ik wilde met de gatenboorset een groter gat boren, maar dit setje was van waaibomenhout-kwaliteit, goed  genoeg voor een dun kastwandje, maar niet voor deze planken, en ik kreeg er met moeite slechts een paar mm diepe groef in de plank, voordat-ie ging roken.
Weer de garage in, en gewapend met hamer en beitel sloeg ik een kwartier lang mijn spieren lam en het gat groter, tot ik dacht dat het groot genoeg was. Weer proberen, het ging net niet, en daarna ben ik met een ronde vijl aan de slag gegaan, ik leek wel de gebroeders Bever! Maar een half uur na aanvang van deze klus had ik het snoertje erdoor gekregen, rommel opgeruimd, en brandde de kerstsfeerverlichting in de boom. Morgen ga ik er het snoer van de buitenverlichting van het huisje ook doorheen wurmen, zodat het raam eindelijk dicht kan.

De middag was nog jong, de lucht nog droog, en dus heb ik daarna nog alle zwarte bamboe in de tuin uitgedund, (elk normaal denkend quiltmens had gedacht: en nu even spelen met mijn lapjes!) en alle stelen die mochten blijven staan, vanaf een 1½ meter van de grond af van zijtakjes en blad ontdaan, zo mooi, je ziet dan de zwarte stokken zo goed. Handen vies van het werk racete ik naar fitness (zwaaizwaai naar Suzanne die naar de kapper fietste om zich te laten kortwieken) om me vrijwillig te laten afbeulen door Terry, en wist ik daarna man en dochter ( met d'r haar nu tot op de schouders) te verbazen met het eten; dat sperziebonen zo lekker konden smaken, dat wisten ze niet (gewoon kruidenzout in het kookwater gestrooid, en na afgieten een klontje boter erdoorheen geschud). Heerlijk bij de kruimelige aardappels en boerengehaktstaaf (C1000 heeft de lekkerste), waarvan nog een beetje afgebluste jus vanaf kwam ook, en in slechts 25 minuten klaar! (hint voor zoon, die wel graag, maar niet lang in de keuken wilt staan). Jeuj.

dinsdag 20 september 2011

Afwachten maar

Wat een dag zeg, het begon al om half 11 toen ik thuis door de alarmcentrale werd gebeld, dat ze een melding binnen hadden gekregen van ons andere huis, en of ik de afmeldcode even wilde opnoemen. Onder stress even een code opzeggen ging dus helemaal fout, ik wist opeens niks meer. LOL
De makelaar bleek dus geheel vergeten te zijn dat er een alarm op ons huis staat, en deed niets vermoedend de voordeur open, gelukkig zat het nummer van mijn ventjes telefoon onder zijn knop, dus kon hij het alarm wel vlot afzetten, maar wat een herrie aan het begin van de dag. Ach ja, dan hoorden ze gelijk dat het werkt, een alarm.
De mensen die kwamen kijken hadden na ons huis nog 2 bezichtigingen, het is nog even afwachten welke het gaat worden. Na alle tijd in de zenuwen te hebben gezeten, weten we nog niet veel; geen idee wanneer wel, de makelaar zei dat hij ze binnenkort ging bellen. Hij zei dat er sinds de laatste prijsdaling veel meer aanloop op de site was, duimen, we hebben er maar eentje nodig.


Mijn moeder belde me met verhalen van thuis, en ze had 3 huisjes gemaakt, 2 grote en 1 kleintje; ik kreeg de foto's via e-mail te zien, ze vond het maken van het kleintje wel zo leuk, dat er vast veel meer zullen volgen. 

Vanwege een overmatige snotproductie en niessalvo's leek het me wel zo slim om de bee's (middag en avond) af te bellen, ik liep mezelf in de weg, moe en hangerig, maar gelukkig trok ik tegen de avond weer genoeg bij om voor het eten te zorgen. Tim sms'te met de vraag wat hij allemaal in de pasta met zalm moest doen, en na wat heen en weer ge-sms en gemail kreeg ik rond half 7 een sms met "jeuj, het was echt super lekker! " lachen, zijn nasi van vorige week viel ook in goede aarde. 
Ik had een verloren gewaand recept gevonden, en dit gingen wij vanavond eten: een lasagne van paprika, courgette, gehakt, ooh wacht, ik zet het recept wel even onderaan dit blogje, dat dan opeens een blog wordt! 
Het eten was heerlijk, mijn ventje schrok, dacht eerst dat het weer die schotel van vorige week was, met aardappelen, ui en paprika, maar nee, gelukkig. Ook hij kon geen pap meer zeggen na afloop, wat een goed teken is! Zojuist liet hij me dit nummer maar horen op zijn aaipad:
Zipje en Zopje zijn hem gepeerd, gek hè? Zoveel kater- en poezengeluiden in huis, dat trokken ze niet meer.

en nu het recept: 
Zomerse groentenlasagne, beetje aangepast, ahum
·         1 grote courgette in dunne halve plakjes kleine dobbelsteentjes gesneden
·         3 verschillende kleuren paprika’s, in korte reepjes stukjes gesneden
·         4 ons gehakt half om half ongekruid

Dit allemaal in een wok apart van elkaar kort bakken, gehakt wel gaar en rul bakken
In een andere schaal mik je:
·         4 eieren
·         300 gr Hüttenkäse
·         300 gr geraspte belegen kaas
·         Zout en peper
·         2 takjes verse Basilicumblaadjes halve eetlepel gedroogde basilicum, zonder de takjes, de takjes kan je in kleine stukjes gesneden met gehakt mee bakken.
Roer groenten en gehakt door het ei/kaasmengsel- oeps, ik mikte deze er op het laatst boven op, niet goed gelezen!
Neem een grote lasagneschaal, vet hem in en bedek de bodem met lasagnevellen of -in ons geval- 1 pak van die korte lasagne friemels uit pak.  Verdeel hierover de groenten/gehakt/ei/kaasmengsel.
Deze schaal gaat 20 minuten in de op 180ºC voorverwarmde oven met aluminiumfolie bedekt en nog 5 minuten zonder folie. 
Lekker eigenwijs niet goed gelezen draaide ik dit om, 20 minuten zonder folie, en daarna 5 minuten met folie, in een oven die niet meer aan stond, omdat het wachten was op mijn ventje. Maar de smaak was er niet minder om hoor.
Wel had ik te weinig zout erdoor gedaan, maar liever dat je dit aan tafel er bij moet doen, dan dat iedereen aan de kraan hangt na het eten, wegens teveel zout.
Nou had ik  lasagne gekocht welke in 15 minuten gaar zou zijn, maar omdat de pasta de vorige keer te hard was gebleven, heb ik ze deze keer 10 minuten voorgekookt, in een pan water. 

Kortom, geen enkel recept maak ik twee keer hetzelfde, hetzij door ervaring, hetzij door niet goed opletten.

maandag 19 september 2011

Oeh, spannend!

Sinds de makelaar ons zaterdag aan het eind van de middag mailde dat hij voor dinsdagmorgen een bezichtiging had staan voor ons huis (dat al ruim 3 jaar te koop staat), denk ik aan niets anders meer. Ik heb me gisteren en vandaag suf gepoetst, je kan uit de wc-potten drinken, als je die drang zou hebben, alles is spik en span. Weer een badkamer gepoetst en gedweild, man o man, je kan mij nu ook opdweilen! De spinnen zijn exit, en ook hun webben en restanten van hun prooien zijn opgezogen, want je wilt potentiele kopers niet afschrikken.
De voordeur glimt je tegemoet, en zelfs de garage kreeg een beurt, een kleintje, want je kunt wel alles overdrijven. Lampen vervangen die de geest hadden gegeven, behalve die in de badkamer, ik kreeg de kap er niet vanaf zonder het geheel van het plafond te trekken. Gelukkig is dat niet de enige verlichting in de badkamer, dus het is niet zo'n ramp.
De tuinman, in allerijl zondag opgeroepen, kon gelukkig wat afspraken verschuiven zodat hij vandaag de rimboe van de zomer kon terug snoeien en uittrekken; de tuin ligt er weer toonbaar bij, jullie willen niet weten hoe opgelucht ik was toen ik dat zag!
Als extra beloning mocht hij peren meenemen, de takken van de Conference hingen tot aan de grond, zo zwaar. Ik heb zelf ook een tasje vol mee, met maar 2 man in huis die ze lusten, wordt dat dooreten! Er hangen gelukkig nog genoeg sappige zoete peren aan de boom,voor de kijkers om van te snoepen, en ook massa's blauwe druiven, hoewel deze nog niet helemaal op z'n zoets zijn, en nu maar duimen dat ons heerlijke zonnige huis met veel privacy de kijkers kan bekoren, zodat het huis weer gevuld gaat worden met stemmen en voetstappen.
Duimen jullie mee?

zondag 18 september 2011

No go

Zaterdag begin van de middag en ik loop het winkelcentrum uit met broodjes van de bakker; eerst nog naar de visboer voor Hollandse nieuwe, en dan naar huis. De schuifdeur van het winkelcentrum heeft zich nog niet koud gesloten achter mij, of ik word al aangeklampt door een klein donkerharig meisje, van hooguit 5 jaar, die me vraagt of ik Go-go's heb voor haar. Ik ben niet bij de supermarkt geweest, dus helaas no gogo's.
Het meisje, met een Slavisch uiterlijk, kijkt berustend, hoe vaak heeft ze dit al gehoord vandaag? Ik krijg medelijden met haar, en bedenk me dan opeens dat ik 2 zakjes met gogo's in mijn auto heb liggen, de laatste keer dat ik ze kreeg bij de kassa, was er geen kind in 't zicht om ze af te geven, en ook geen opa's of oma's. Die maak je er meestal ook blij mee, tenzij ze kleinkinderloos zijn; zo kreeg ik een tijd geleden hele boze woorden naar mijn hoofd geslingerd, dat ze er geen behoefte aan had, want ze had geen kleinkinderen, oei, alsof dat mijn schuld was.
Ik dwaal af.
Ik zeg tegen het meisje dat ik er wel in mijn auto heb liggen, "kom maar mee, dan krijg je ze van mij.", en ik loop naar de weg om naar de parkeerplaats te lopen, in mijn ooghoek zie ik dat het meisje achter me aan loopt! Mijn hart slaat van schrik over, waar ben ik nou mee bezig?
Ik draai me om, terwijl ik tegen mezelf mopper: "Oo dit is zo fout!", en spreek het kleine meisje aan. "Blijf jij maar even hier wachten, ik ga ze wel alleen halen.", en ik loop naar de auto, het meisje in verwondering achter latend op de stoep.
Naast haar staan een oudere jongen op zijn fiets, ik denk haar broertje gezien de gelijkenis, en als ik even later terug kom met de gogo's in mijn hand, kijkt het meisje blij. Ik ga op mijn hurken zitten voor het meisje, en vraag haar of ze weet wat er daarnet zo fout was, ze schudt verlegen haar hoofdje.
"Je mag nooit met vreemde mensen meelopen! Als ik een gemene mevrouw was geweest, dan had ik je zo in de kofferbak van mijn auto kunnen stoppen, en je mee kunnen nemen, en dan waren je mama en papa je voor altijd kwijt geweest. Er zijn gemene mensen die kleine kindjes pijn doen en zelfs dood maken!".
Ze kijkt me geschrokken aan met haar grote donkerbruine ogen, haar onderlip begint te trillen, en de slungelachtige jongen op de fiets buigt zich voorover naar haar, en zegt iets tegen haar in een vreemde taal, en dan kijkt hij me aan met een glimlach.
"Beloof me dat je nooit meer met iemand mee zal lopen, ook al beloven ze je computerspellen of ander speelgoed, nooit doen, je bent een lief meisje, en jouw papa en mama zouden heel erg verdrietig zijn als ze je kwijt zouden raken.".
Ik geef haar de zakjes met gogo's, ze kijkt me aan met een waterig glimlachje, en na een aai over haar krulharen te hebben gegeven loop ik naar de visboer, oh ik hoop zo dat het meisje genoeg geschrokken is.

Bah, stomme supermarkten, die klanten naar hun winkels proberen te lokken met gratis speeltjes, en daarmee voor kinderlokkers de deur op een kier zetten; hoe makkelijk het gaat ondervond ik aan de lijven. Doodeng!

zaterdag 17 september 2011

Bom ontploft

Vanmorgen (vrijdag)  kreeg ik het opeens te pakken, ik had net mijn ontbijt op, of ik kreeg de schoonmaakkolder in mijn hoofd; ik probeerde het eerst nog af te wenden door 3 wasmanden wasgoed weg te vouwen, maar nee, dat was niet bevredigend genoeg. Wc's en badkamers werden aangepakt, op de knietjes dweilend, want zo kom je veel fijner in de hoekjes, mensen wat was ik lekker bezig.

Met een bleeklucht aan mijn vingers zat ik tussen de middag met mijn ventje aan de lunch, ik wist niet hoe snel ik de tafel weer moest afruimen om verder te gaan. Ik ken mezelf namelijk, als ik nu niet doorpak, dan zakt de kolder weer weg, op zoek naar nieuwe slachtoffers, en dat moest ik niet hebben.
Toen al het sanitair klaar was en me tegemoet blonk, ging ik naar de slaapkamer van de oudste toe, die al 2 weken niet thuis was geweest (op kamers in Amsterdam), en vanavond ons weer zou verblijden met een weekendbezoek. Met het raam open lekker poetsen, stoffen, opruimen, stofzuigen en dweilen, en ooh hoera, ik had nog tijd zat voor nog een kamer, dus de oversteek gemaakt naar de kamer van de in Tilburg studerende en ook vanmiddag thuis komende zoon; ik poetste dat het een lieve lust was.

Net klaar met deze kamer hoorde ik de voordeur dicht klappen, 5 over 4 en jongste dochterlief  is thuis. Ik loop voor de 3e keer met armen vol afval en wasgoed (wat kruipt er veel onder de bedden) naar beneden, en zeg tegen Suzanne -die net de keuken uit wilt lopen met een glas drinken en een zakje chips- "Ik neem even een kopje koffie, en dan kom ik jouw kamer doen, goed?" Ze rolt met haar ogen omhoog zoals alleen een 15 jarige dit kan, en met een dramatische stem zegt ze dat ze er helemaal geen zin in heeft, ze had zich zo verheugd op lekker even vrij zijn en computeren. Haar geklaag negerend zeg ik "Je hebt een kwartiertje vrij, en dan is m'n koffie op en kom ik eraan.", ze loopt met een diepe zucht de trap op.

Het is nog heerlijk weer, en ik ga met mijn koffie naar buiten, lekker op de schommelbank zitten, mijn nek klam van het zweet. Het ruikt zalig buiten, en Zipje komt eventjes tegen me aan staan, even hallo zeggen. De tegels lijken al minder groen, na de anti-algenspuitwerk van gistermiddag, milieu vriendelijk op een paar vierkante meters na aan de zijkant; het spul was op en toen greep ik naar de fles schoonmaakazijn. 1 liter op 2 liter water, hopelijk helpt het.
Buiten zittend moet ik mezelf dwingen om ook even de tijd te nemen om rustig mijn koffie te drinken, ik kijk naar de witte klimroos die alweer nieuwe -lekker ruikende- bloemen heeft, en zie dat het gras ook weer flink gegroeid is. In de verte zie ik wolken onze kant op komen, en voordat ik er eigenlijk goed over na heb gedacht, loop ik achter de maaier aan, baantjes trekkend over de grasvelden rond ons huis. Het gaat erg lekker, en ik ben opeens klaar, nog geen kwartier later, huh? Ik moet opeens denken aan die Belgische trekpaarden, met die mooie zware poten, en kijk naar mijn voeten als ik mijn crocks uitdoe op de mat; gras zit tussen mijn tenen, en Zipje, die even komt kijken of er nog wat eten valt te halen, schrikt van mijn rode crocks op de mat en hupt met een gekke sprong weg.

Half 5, dan heb ik nog tijd genoeg om nog een kamer te doen, denk ik hardop, maar dan hoor ik een 'Pling' uit mijn broekzak komen, een sms'je van Tim, dat-ie bijna op 't station is. 2 Uur later is Evelien er ook, en dan zitten we aan tafel, verse courgettesoep naar binnen te slobberen. Ik ben helemaal op; het is gedaan met het poetsen in huize ZipjeZopje, morgen is er weer een dag.
Ik kruip achter mijn pc en overzie de ravage in mijn kamer, ik had al die energie beter hierop kunnen richten, alsof er een bom is ontploft!  Is dit een mooi karwei voor de zaterdag? We shall see, ik hoop het wel, want ik ben het een en ander kwijt aan quiltspullen, waaronder de restant lapjes van de bow-tie quilt.

En net nu ik wil afsluiten komt Evelien -terug van het stappen met haar vriendinnen- mijn kamer in: "Ooh je hebt wat gemist beneden! Ik zag opeens een muisje via de tuindeur langs de kier bij de hor naar binnen schieten, en gelijk rende Zipje van buiten er achteraan, de muis had nog geen 2 meter gelopen of hij  had hem al te pakken en schoot toen gelijk weer naar buiten. Met de muis in zijn bek keek hij achterom naar mij, en miauwde heel gek, alsof hij zei dat ik nu wel de deur dicht moest doen, en toen liep hij verder." Ze straalt, mijn dochter, en lacht; normaal leest ze dit soort gekke avonturen alleen maar via mijn weblog, maar nu heeft ze het IRL mee gemaakt.

donderdag 15 september 2011

Leiden QTT

De tentoonstelling in Leiden is achter de rug, winkeliers ruimen al zuchtend en mijmerend en hopelijk happy hun spullen uit de wagens, quilters hebben misschien allemaal al hun geshowde quilts weer veilig thuis, of liggen onder de brievenbus in afwachting op hun schat.
Ik ben de hele avond -en de pc nog de hele nacht- in de weer geweest om de foto's in mijn Flickr album te zetten, dus nu duimen dat de link werkt, hier moet je klikken  met rechter muisknop als je m'n blog niet gelijk kwijt wilt zijn.
Op mijn vorige weblog zou ik leuke slideshows maken en plaatsen, maar helaas, weblog is nog niet in de lucht, hoewel het niet lang meer gaat duren, ze zijn er bijna.

Niet zo handig van mij dat ik het programmaboekje niet heb gekocht bij de ingang, maar ik was allang blij dat ik de kerk had gevonden en met gepast kon betalen, dat ik daar niet meer bij nadacht. de namen van de maaksters staan op veel foto's op het kaartje rechts, maar helaas niet altijd even scherp in beeld, en dat schiet niet op, zelfs met geëpileerde wenkbrauwen kan ik er niet altijd iets van maken. Dus weet iemand de naam mag je dat altijd als comment bij de foto zetten.
Ah ja, en dan over de foto's, ik heb dus af en toe, zo nu en dan, maar meestal toch wel de hele tijd zo'n beetje met de digi op stand 'macro' gefotografeerd, wat voor de close-ups meestal heerlijk scherpe foto's leverden, mits ik van pure opwinding mijn hand goed stil hield. Mijn adem inhouden lukte dan nog wel, maar mijn sneller kloppende hart kon ik moeilijk voor iedere foto even stil zetten, toch, of ik zou tussen de hartslagen door moeten schieten. Maar de macro stand is niet echt geschikt voor overzichtsfoto's, dus van een afstandje genomen, dan mis je toch echt wel scherpte bij het vergroten van het plaatje.
Helaas, het zij zo; ik vind het toch wel erg leuk om bij de foto's ook mensen te zetten, zo zie je goed hoe groot iets is, hoe druk, hoe de sfeer is, en ook in welke ruimte iets hangt. En dan kon het gebeuren dat juist omdat men zag dat ik de camera in de aanslag had, dat mensen nog snel weg wilde lopen, of ze stonden naast me te wachten tot ik klaar was; hoe vaak ik wel niet gezegd heb: "ga je gang, stoor je niet aan mij, ik kom toch wel aan mijn trekken", heel vaak.
'k Heb ook filmpjes gemaakt, zie hier:

 
  



Deze quilts spraken me erg aan, moeilijk een keuze te maken, ik vond er zoveel mooi!
Soms stond ik een foto te maken en overhoorde ik de quiltpolitie achter of naast me, de quilt totaal de grond inborend. Stond ik daar met opgekrulde tenen, op mijn lip te bijten, want na de vorige quilttentoonstelling heb ik mezelf voorgenomen niet meer met deze personen in discussie te gaan, zo slecht voor de bloeddruk. Maar dat zijn dus mensen die in de verkeerde eeuw zitten, zij horen in de middeleeuwen thuis, bij kaarslicht quilten (hoe romantisch), in een tochtig hutje met aarden vloeren, ratten als huisdieren, man met tbc zijn laatste ademtocht rochelend op bed doorbrengend, alle 9 kinderen onder de luizen op het dievenpad gestuurd, anders heb je weer niks te eten vandaag, tenzij je toch maar toegeeft aan de drift van de veeboer, die, toen je water uit de put haalde, voorovergebogen om het emmertje te pakken, zijn hand onder je rokken stak, graaiend naar je billen. Zou je in ruil voor een half varken.....
Ik kijk naar de afkeurende, bittere gezichten van de 2 vrouwen naast me, ze hebben wel rokken aan, maar nee, ik zie het ze toch niet doen, voor een half varken. En de veeboer zou het denk ik ook niet doen, tenzij ze eerst een zak over hun hoofden zouden trekken.
En zo werd het toch nog gezellig, ondanks de quiltpolitie.
A dirty mind is a joy for ever!

woensdag 14 september 2011

Meer licht

Misschien kennen jullie die aflevering nog wel van All in the Family, waar Edith opeens veel minder ziet, en denkt dat het aan de overgang ligt, en dat haar dochter haar op haar valse wimper wijst die voor haar oog is gezakt. Ik had gisteren ongeveer het tegenovergestelde; ik ergerde me al weken aan mijn bril, zat niet lekker, irriteerde, brr, en ik dacht dus dat het aan mijn bril lag, tot ik in de stoel van de schoonheidsspecialiste lag. Ze was bezig met ongewenste snor- en kinharen te elektrocuteren, toen het gesprek op mijn wenkbrauwen kwam, de laatste keer dat ik die heb geëpileerd was 6 jaar geleden zoiets, en dan bestond het epileren uit het van 1 wenkbrauw 2 maken.
"Zal ik ze even in vorm doen voor je, dan hoef je het enkel maar bij te houden?", vroeg de schoonheidsspecialiste, en ik keek even goed hoe die van haar er uit zagen. Oké, ze zagen er normaal geplukt uit, niet tot 2 streepjes in verbaasde toestand boven haar ogen, en ik zei dat als ze het wilde, en er tijd voor had, dat ze het best wel mocht doen. Aan de snelheid van haar daad bij woord voegen zag ik gewoon dat ze zich hier al weken, wat zeg ik, maanden op had zitten verheugen, 2 van die Luberiaanse pleeborstels in vorm plukken, dat moet toch ook zalig zijn!
Terwijl ik dacht dat ze de boel aan het inspecteren was -ik hoorde wel steeds tjaktjak- was ze al aan het trekken, ik voelde er niks van! Binnen een paar minuten was ze klaar, en ik keek in de spiegel naar 2 mooie bogen met daaronder rode plekken tot aan mijn oogleden, jeminee, wat een ballast was ik kwijt! Ik zette mijn bril op en ging naar huis, keidruk natuurlijk, eten klaarmaken, opeten (ook dat nog), en aaneensluitend de bee, waarvoor ik nog het eea moest voorbereiden, want anders moest ik teveel uithalen later.
Ik zat even na het eten nog even aan de koffie achter mijn pc, toen me iets opviel, mijn bril zat me niet meer te irriteren. He?  Ik wiebelde met mijn neus, nee, nu ook niet, ik keek in de spiegel, en toen zag ik het: mijn wenkbrauwen zaten gewoon in de weg voorheen, dat wil je toch niet geloven! Oei.  Een nieuwe bril is dus lekker niet meer nodig, opgelost door een goedkope epileersessie, wat kan het leven toch simpel zijn! En het is veel lichter opeens, scheelt een daglichtlamp. Het zal Zopje een worst wezen
zolang hij maar kan slapen.
En de bee? We (Miranda en ik) vielen met onze kontjes in de boter, er werden mooie affo's geshowd
en iemand trakteerde op lekkere koekjes met vulling. Miranda showde even haar WIPjes,
Het was weer gezellig, ik had de bow-tie blokken per rij aaneen gespeld waar ze gestikt moesten worden, en genummerd, zodat ik al kletsend of luisteren en naaiend (met de Elna) niet in de mist zou gaan, en ziedaar, een affe top. Zwaar klassiek model voor mijn doen, ook in die kleuren, oei, maar wel mooi, ik word er een beetje rustig van. Met de nadruk op beetje, wees maar niet bang.
Nou ja, bijna af, want hier komt nog een bies omheen met lichte stof en daarin vierkantjes of strookjes van de overgebleven stukjes stof, even uitrekenen hoeveel en hoe groot. Hij is nu ongeveer 120x 160 cm, mooi maatje.

dinsdag 13 september 2011

Dromen voor 15 euro

Vorige maand had ik net een uur te laat staatsloten gekocht voor de trekking van die dag, en zo heb ik een hele maand heerlijk kunnen fantaseren over wat te doen als we de jackpot zouden winnen. Huizen afbetalen als eerste (ja, meervoud, onze 'oude huis' is nog steeds niet verkocht, vlak voor de kredietcrisis de verkoop ingegaan en dikke pech dus). En dan appartementjes kopen voor onze kinderen in de stad waar ze studeren, de rest van de familie wordt ook aan gedacht, en dan.....ooh, dan komen meneren de longarmmachine brengen en monteren, in de slaapkamer van Evelien, die dan toch leeg is, want alle meubels heeft ze dan in haar eigen appartement staan. Als bij een wonder weet ik gewoon gelijk hoe het werkt en alles lukt perfect, dat kan in dromen. Achter een grote quilt tegen een muur gaat dan haar opklapbed schuil, voor als ze thuis is. In Tim's lege kamer komt dan een grote wandkast voor garen, tussenvulling en achterkantstoffen, logeerbed opgeklapt tegen de andere wand, met een oprolbare designwall ervoor, en een kast met al onze administratie,  dat we uitbesteden, heerlijk.
En terwijl ik lekker aan het spelen ben met mijn lapjes, en mijn ventje -gestopt met werken- speelt met zijn postzegelverzameling, hoor ik de schoonmaakster in huis stofzuigen en poetsen, de tuinmannen zijn aan het werk, terwijl de grasrobot continue het gras kort houdt; Zipje en Zopje zijn al dikke vrienden hiermee geworden, en slapen samen in het oplaadstation, lekker warm en knus.
1 Keer per week komt Jamie O workshop koken geven voor mijn vriendinnen, de schoonmaakster staat dan de ochtend daarop weer te poetsen in de keuken, terwijl ik in de fitnessstudio achter in de tuin afgebeuld wordt door mijn personal trainer. Na afloop zak ik af naar de jacuzzi die nu gewoon wekelijks schoongemaakt wordt door personeel, en ik schuif aan tafel terwijl mijn ventje de lunch op tafel heeft gezet, koken is zijn passie geworden.
Voor al mijn quiltvriendinnen organiseer ik een quiltvakantie in Amerika, in zo'n prachtige landhuis, waar het neusje van de zalm op quiltgebied workshops en lezingen komen houden, en we trekken met een touringbus langs Amish country, alle quiltwinkels doen we aan, en we doen mee met een grote quilt-along bij de Elm Creek Quilt Campers.

De trekking van deze maand is al geweest, maar ik stelde het controleren steeds uit, want hoe heerlijk zou het zijn als deze droom zou uitkomen; de kans is vele malen groter dat we niks hebben gewonnen, en dan is het definitief uit met de droom, dus mag ik van mezelf nog 1 nachtje dromen.
Zojuist de trekking nagekeken, nou, 25 euro gewonnen, het is geen 11 miljoen, maar het is ook niet niks! Oké, daar koop je geen longarm voor, maar wat heb ik heerlijk kunnen wegdromen voor 15 euro.

En nou nog dromen dat morgen weblog weer helemaal over is, dat ik mijn blogvriendinnen weer allemaal kan zien, want ook al zijn er al velen al dan niet tijdelijk elders gestart met een blog -hebben jullie Sommeke ook al ontdekt, rechts staat ze in mijn rijtje-, ik mis er toch nog veel!

maandag 12 september 2011

Vruchtbare momenten

Valt niet mee om een toepasselijke titel te kiezen voor een blogje waarvan je kop noch staart weet, meestal heb ik het verhaal wel al in mijn hoofd, soms de kop ingedrukt door de kinderen "Je gaat dit niet op je blog zetten hoor, ik schaam me dood!", en dan ga ik over op plan B.  Meestal is dat een geinig filmpje laten zien, zoals deze: http://wimp.com/spidercat 
Ik krijg het bij blogspot niet voor elkaar om deze ook als filmpje in beeld te krijgen, nou ja, de link is veilig om op te klikken.
Het slechte weer van zaterdagavond trof Zeeland hard, mijn ouders - in de rook van Terneuzen wonend- hadden schade van de joekels van hagelstenen, die door hun afdak waren geslagen, en de boel stond blank, buiten, gelukkig niet binnen. Bij ons kwam het een uur later aan, kleinere hagelstenen dan in Hoek hadden in de blaadjes van oa de rozen en phlox allemaal gaten geslagen, het autoalarm ging af, de straten liggen nu vol met zaaddozen uit de bomen, maar verder geen schade. Maar wat een mooie flitsen allemaal. Ik heb een stukje gefilmd, maar ja, omringd door bomen zie je niet veel, en toen het boven ons zat, durfde ik niet meer buiten te staan.

Half 3, de scheids blaast op zijn fluitje, ik pak mijn beursje met handwerkspul, en hup de spelers komen in actie, blauw-geel  tegen lichtblauw, en ik vraag aan mijn buuf voor wie we zijn; blijkbaar is de hele groep van onze skybox voor blauw-geel, tot iemand in lichtblauw een doelpunt schiet en 2 man die voor me zitten omhoog springen en yeah roepen. Ik tik de man -toen hij weer zat- op zijn schouder en zeg: "Val jij effe door de mand.", zijn vrouw schiet in de lach.  Buuf en ik, we kleppen de hele eerste helft met elkaar, kijken af en toe op als de F-site (zo noem ik de groep supporters van 'de tegenpartij', die achter veiligheidsglas zitten) flink van hun neus maakt, of een leuk liedje zingt. We verstaan er geen woord van, maar het klinkt vrolijk en ze lachen erbij. En de andere supporters in het stadion herkennen het liedje blijkbaar, want hup gaan de handjes omhoog (eentje per persoon) en ze zingen terug, ook niet te verstaan. Af en toe is een speler moe, gaat liggen, en dan fluiten de mensen op de tribunes zo hard, dat mijn oren er van piepen, en dan staat die jongen maar weer op, uitgerust. 
Een blonde kerel, netjes in het pak met bruine schoenen aan, komt uit het bushokje dat langs de lijn van het veld staat (ik denk nog, wacht even, de bus komt toch nog niet), en hij begint toch van zijn neus te maken tegen de jongens in het licht blauw, stampvoetend schreeuwen en wijzen, en de jongens sloffen gewoon door, "negeren die handel", zie je ze denken.
"Kijk, dat is Ronald Koeman", zegt mijn buuf, gebarend op die blonde in zijn nette pak met bruine schoenen, oké.  (ik denk "Jeeej, ik heb Ronald Koeman in het echt gezien, wow")
 Voordat de eerste helft klaar is, ben ik klaar met mijn handwerkje, een speldenkussen voor het quiltweekend, het moet een verrassing blijven, dus helaas kan ik er niets van laten zien. Het speldenkussen zelf is nog niet klaar, maar wat er nog aan moest gebeuren, kon ik niet doen op de tribune, dus dat gaat morgen gebeuren.

Pauze, en we duiken de skybox in, waar de lekkere hapjes op ons staan te wachten, met de M van Mora, iets in die geest moet je denken, en een schaaltje met garnalen en rauwkost voor de lijners onder ons, en op de tafeltjes schaaltjes met nootjes. Achter de bar staat een jongedame die fris en bier tapt, voor de mannen (zakenrelaties) die staat te netwerken, of gewoon lekker bij te praten. De vakantie naar NYC wordt uit de doeken gedaan tegen mijn buuf, die een paar maanden eerder ook was geweest, en al kleppend komen we de pauze weer door.
 Snel een glas water en dan gaan we weer naar buiten, mijn buuf waarschuwt me dat de spelers nu de andere kant op moeten spelen, zodat ik weer voor de juiste jongens juich (nogweleens). Koeman wisselt, er komt een debutant het veld op, hoop gejuich vanuit de F-site, en binnen 2 tellen heeft de nieuwe man al een gele kaart wegens een overtreding die zelfs ik als zodanig herkende, weinig subtiel dus. Way to go. 
In het vak naast ons staan vooraan bij de balustrade 2 kleine jochies, echte straatschoffies van amper 6 en 8 proppen papier naar beneden te gooien, op de mensen die voor hun zitten, de ene prop nog groter dan de andere, en deze maken ze van reclamefolders die in de skyboxen op tafels liggen. Ik kijk naar de man naast mij, en vraag grappend of dat zijn zoontjes zijn, waarop hij zegt:  "Nee, want die zouden het maar 1 keer moeten proberen, en dan gingen ze naar binnen en nooit meer mee." De oudste van de 2 roept richting de skybox dat de prop kei ver kwam, en ik kijk naar wie hij roept. Een blonde vrouw -net weggelopen van de oh oh Cherso-set?- lacht, en steekt haar duimen omhoog. "Kijk haar eens trots wezen op haar hooligans in de dop", zeg ik tegen mijn buuf, "en over een paar jaar staan ze ook daar, achter het glas", en we gaan verder met ons ding. De 2 mannen voor ons schieten nog 2 keer flink omhoog, schaamteloos, en we feliciteren ze na afloop op een fijne wedstrijd, voor hun.
We 'netwerken' nog een beetje na afloop, en zijn tegen 6 uur weer thuis, een ervaring rijker. 

zaterdag 10 september 2011

Leiden quilttentoonstelling

Na een ontbijt besloot ik toch om naar Leiden te gaan, ik was er fris genoeg voor, ook al was mijn nachtrust kort geweest, het was deze keer mijn ventje die -al slapend- me regelmatig wakker 'aaide', hij droomde vast over iets heel lekkers. De rit ging vlot, en rond half 11 schoof ik mijn (rode) auto op een parkeerplaats aan een kade,
want de parkeergarage bleek onvindbaar voor mijn navigatiesnol, ze stuurde me steeds doodlopende straatjes in. De kerk (niet die je op de foto links achter mijn auto ziet staan), was snel gevonden, ik was blij dat ik mijn naaldhakjes thuis had gelaten en mijn dappere stappers aan had, want allemaal kinderkopjes op de weg naar de kerk toe, en in de kerk veel mogelijkheden tot struikelen of enkels omzwikken, vanwege de prachtige ingesleten en soms ingezakte graf/gedenkstenen. Prachtig zonlicht stroomde de kerk in, ik stond even stil om alles in me op te nemen, wat een heerlijke ruimte!
Links heuveltje op waren de vele winkeltjes, in het midden daarvan was demonstratieruimte, en rechts van waar ik stond hingen de vele quilts, van klassiek tot modern, hand en machinaal door elkaar, fel gekleurd en heel romantisch zacht naast elkaar, het was een lust voor het oog! Echt een aanrader voor wie nog twijfelt! Alleen de country-,simple quilts-,wolletjes types komen er bekaaid vanaf, wat quilts betreft. Maar ik heb genoten!

Tegen 12 uur had ik de helft gezien van de quilts, en ging ik even aan een hangtafeltje voor €5,50 een kopje koffie en een zalig broodje gezond nuttigen, er waren maar bar weinig zitplaatsen viel me op. Maar ja, je komt niet om te zitten he. Wel stonden er op de kopse kanten bij de rijen stoelen voor wie even op het gemak wilde genieten van het uitzicht.

Het was bijna half 2 toen ik alle quilts (hoop ik) had gezien, en toen had ik nog geen winkeltje bekeken, en dat terwijl mijn parkeerkaart om 2 uur zou verlopen! Haasten! Nou had ik niks nodig hoor, maar voor iemand die niks nodig heeft, kon ik toch wel wat verzinnen om te scoren: bij Dorry een paar rode F8's, en bij een Cloverwinkeltje 2 pakjes met Black/gold applique needles, maat 9 en een pakje met van alle maten eentje. Mijn moeder juicht over deze naaldjes, en nou kan ik er ook van genieten. Zwaaizwaai naar Dorry en Dorien
bij Quilt it& Dotty,
hallo naar Wil
van Quiltshop leur,
ha die Gert, bij Carol Cox (en van pure opwinding kreeg hij ook nog 3 zoenen van me),
ja jongen, dan denk je veilig te staan achter al die lapjes, not. Het was leuk om al die BNQiW te zien (Bekende Nederlandse Quilters in Winkeltjes). Jammer jammer dat ik haast had, maar in een bekeuring had ik geen zin, zonde van het geld, toch? Ik liep in 1 streep goed naar de auto, en reed zonder noemenswaardige oponthoud naar huis, even lastig om de stad uit te komen, vanwege een brug die open stond.

Bijna 500 foto's gemaakt, en ter plekke had ik een paar keer gecheckt en tevreden met wat ik zag, maar thuis op de pc kwam ik er achter dat ik veel foto's die van grote afstand waren genomen ws nog in de close-up stand van het toestel had gemaakt. Oke, dus je kan deze foto's niet vergroten, maar ze geven wel de sfeer aan, en als bonus heb ik van bijna alle quilts wel haarscherpe detailfoto's gemaakt.
Neehee, die krijgen jullie nu nog niet te zien, pas op, dat doe ik pas als de qtt klaar is, na woensdag dus.  Net zoals de andere filmpjes die ik heb gemaakt, nu laten zien zou teveel verklappen, en net als met cadeautjes krijgen is het veel te leuk om het zelf uit te mogen pakken zonder dat je weet wat er in zit.
Bij thuiskomst eerst lekker aan de koffie, en genieten van dit uitzicht:, met een rozenlucht vermengd met een boslucht, zalig




Deze ene roos kon je dus door de hele tuin heen ruiken, een hele lekkere Engelse zeeplucht, mm, jammer dat ik er niet lang van kon genieten, het gras moest nodig gemaaid worden (nu kon het eindelijk weer, want geen regen) en daarna nog onkruid van tussen de tegels gehaald, en vooral bij de schuifpui, want Zipje schrikt elke keer dat hij naar buiten stapt van dat enge ding. LOL 't is nu weer netjes en toonbaar, en ik, ik ben de punt af en ga aan de thee.

vrijdag 9 september 2011

Joeghee en ojee


Dag van uitersten, slecht geslapen vanwege een mug die zich had voorgenomen om mij de hele nacht te klieren; ik had de elektrische muggenmepper in de hand genomen, om bij het eerste gezoem toe te kunnen slaan, maar dan komen ze niet he. Ik werd even later wakker van de muggenmepper die uit mijn hand viel, tegen het nachtkastje aan. Tegen de middag onder het genot van koffie en klassieke muziek (Pavarotti en Joan Sutherland)
de blokkenquilt in elkaar gezet, hij meet 200x 260 cm, helemaal klaar en helemaal blij! Helaas kan ik hier geen bestandjes opladen, kijken of het lukt via mijn SkyDrive map, klik maar hier. Hij heet 1e Klotto, omdat het een loterijblok is, zelf uitgetekend nadat ik een foto van een paar blokken op internet had gezien.

Daarna de was gedaan en naar de vuilstortplaats om al die kartonnen verpakkingen weg te gooien, nog van Tim's nieuwe bed, en een kapotte stepapparaat van Evelien, ik had een auto vol; de garage is weer heerlijk leeg!
In het boek van Nigella Lawson zag ik een recept die ik graag eens wilde uittesten, een ultieme koolhydratenbom,
maar je hoeft het niet allemaal zelf op te eten. Het eindresultaat van  bijna een uur in de oven is niet zoals op de foto, maar de smaak is zalig, en daar gaat het om! Net als bij knappe mensen: schoonheid verveelt op den duur, maar de inhoud blijft boeien.
Deze 'taart'(toetje) doet me denken aan stevige romige rijstpudding, jammie! Toen zag ik op de weblog van Tozz een recept van courgette/appel muffins, en die wilde ik ook maar maken,
maar ik heb iets fout gedaan, want zie, ze zijn niet goed gerezen!
Ze zijn nog te warm om van te proeven, duimen maar dat ze wel lekker zijn, anders hebben de vogeltjes, muisjes, eekhoorntjes en egeltjes er een lekker hapje aan, en wie weet Zipje en Zopje ook.
PS: ze smaken goed, maar zijn zo zacht, haast nog rauw van binnen.

Nog een mooie aria van een evenzo mooie dame
 


Morgen naar de QTT in Leiden? Ik denk van wel!

donderdag 8 september 2011

Hallux valgus en andere hokus pokus

Na de laatste fitness training had ik veel last van mijn hallux valgus  (wie herkent het niet)
de knobbel zag rood en stak dat het een lieve lust was. En toch draag ik mijn orthese (bij de podotherapeute laten maken) tijdens het sporten, maar op tenen steunen, daar kan geen orthese aan helpen. Mijn coach had gelukkig een vervangende oefening voor me, minstens net zo intens gemeen als de andere, maar niet belastend voor mijn teengewricht. Dat is nou het voordeel van een personal trainer, fitnes op maat, stok achter de deur en geen medelijden jet, oh nee; als ik na 12 keer kreun: "Ik kan niet meer!", roept zij: "kom op, nog maar 3, 2, 1 !". Ze behandelde na afloop ook gelijk een paar trigger points in mijn bil, heup en been, om me van de akelige tinteling in mijn kuit af te helpen; ik had begin augustus  2 behandelingen van haar gehad, en merkte pas dat het hielp, nadat ik gisteren opeens weer een tintelend gevoel in mijn kuit voelde als een long lost enemy. Hee, dat had ik al even niet gevoeld! Soms mis je pas iets, als je het weer terug hebt gevonden, niet wetend dat je het kwijt was, of ben ik de enige met deze verstrooide hersenfunctie?
Na de fitness was ik compleet op, en kon ik geen lapje meer omhoog houden, zo moe waren mijn armspieren. Ze traint duwen, trekken, buigen en strekken, van armen, benen, buik, rug, ja, van alles dus, met gewichten in staande oefeningen, dus je moet ook in balans blijven, en soms moet ik deze oefeningen op een halve bal doen, of op een skippybal.
Goh Shirley, wat een leerzaam blogje zeg; (boring)
Het volgende staaltje van vlijt was een zalige maaltijd op tafel zetten, is het geen plaatje? De aardappelpartjes had ik na het koken afgegoten en toen heb ik er een halve eetlepel griesmeel (droge vorm) doorgeroerd, om vervolgens in de boter/olie te bakken. Ooh superzalig! Griesmeel zorgt voor een krokant korstje, de kruimelige aardappelen deden de rest. De beenham en hachee kwamen uit de diepvries, overgebleven van mijn verjaardag, jammie! Normaal hebben we nooit 2 soorten vlees op tafel, maar ik dacht dat het een groenteprutje was dat in het diepvriesbakje zat (daarom moet je labels plakken), en toen ik-nadat het ontdooit was- mijn vergissing ontdekte, had ik gelukkig nog doperwten in diepvries. En achteraf kwam de hachee ook nog goed uit, want manlief bleek dus niet zo van beenham te houden. He, dat was een complete verrassing voor mij, maar ja, we zijn ook nog maar 21 jaar getrouwd.
Na het eten ging ik lekker verder met mijn blokjes naaien,
en zie hier het resultaat, de onderste 2 rijen zitten aan elkaar (4 grote vierkanten moet je als rij zien), en morgen hoop ik de top af te hebben!