woensdag 31 augustus 2011

Brr, echt herfst!

Wat had ik het koud vannacht, ik lag te bibberen onder de zomerquilt en had er een dunne wollen Didas-deken overheen gegooid, en nog had ik het koud. En daar lag ik, ik de hele vroege uurtjes -de bosuil was wel al wakker- te denken aan mijn zoon, voor de eerste nacht in zijn eigen huis, met slechts 1 quilt op bed
en geen mogelijkheid om er een andere van de overloop bij te pakken. Het is dat je het niet kan maken ( en dat ik geen sleutel heb van zijn huis), want anders was ik vast met een dikke quilt onder de arm in de auto gestapt en even naar hem toe gereden. Nee, ik weet dat dit te genant voor woorden is, vanuit het standpunt van een 19 jarige jongen gezien.
De dikke flanellen ragtime quilt
voor zijn bed stopte ik vanmorgen gelijk in de was, na eerst Zopje er vanaf te hebben gejaagd en hij (de quilt) zit al in de droger, klaar om mee te gaan naar Tilburg, misschien dat ik hem wel breng, of niet. Ik hoor Evelien al verzuchten "mahaam, dat moet hij allemaal zelf doen nu, dat lukt hem wel." Ze schijnt gisteren tegen haar broer gezegd te hebben dat hij mij niet meer moet vragen om hem weg te brengen, "mama loopt op d'r tandvlees.", zei ze. Ja, zo voelde het wel, ook vanmorgen bij fitness was ik al na 20 minuten gesloopt.

dinsdag 30 augustus 2011

Opeens op kamers

6 Dagen voor aanvang van zijn studie kreeg Tim opeens een uitnodiging om naar een kamer te komen kijken, en enthousiast kwam hij na afloop thuis, dat hij het wel zag zitten.  Best wel schoon, best wel groot, best wel dichtbij universiteit, best wel rustig met nog 4 andere jongens in huis, en voor het slapen had hij de kamer al geaccepteerd; voor €260,- all-in huur per maand hoor je ons niet klagen. (dit is onze tweede die op kamers gaat om te studeren, de een geneeskunde en de ander econometrie)

Donderdag kreeg hij de sleutel en mocht ik ook mee, o-dear, dat was schrikken. Ten eerste schrok ik al van de jeugdige huisbaas, 6 jaar ouder dan Tim, en ten tweede de schrik dat wat je op televisie ziet van studentenhuizen met jongens ook echt zo er uit ziet, en niet voor de tv extra wordt aangedikt!


Op de muren in de gang, alle deuren, en de hele keuken was flink getekend, geschreven en beplakt. Het is een jaren 60 rijtjeshuis, geheel authentiek, dus zelfde wc en douchehok als toen, enkele beglazing en natuurlijke ventilatie (rotte kozijnen). Tims kamer, de achterste helft van wat vroeger de woonkamer was, maar die nu in 2 kamers is opgedeeld d.m.v. een gipsen wand, heeft nog een oude houten parketvloer, de muren zien er niet uit, echt versleten kale muren maar Tim vindt het geweldig! Ik opperde nog om met een verfroller de tussenmuur te witten, maar dat was niet nodig. "Ik plak er wel een paar posters tegen, dan zie je het ook niet meer." Wel ja, waarom ook niet. In het hoekje waar de leidingen het plafond in gingen, zat een vies beschimmeld doekje geklemd, en de huisbaas zei dat hij er gelijk naar zou laten kijken -niet dus-. Het verduisteringsrolgordijn dat in zijn kamer voor de tuindeuren hangt, is bijna een halve meter te kort, en valt net over de verwarming, dus daar gaat je warme lucht in de winter!

De hele tuin is vorige week in zijn geheel opnieuw betegeld, en er komt over een week ook nog een schuurtje om de fietsen in te kunnen zetten, en ook komt er over een week of 2 een nieuwe keuken, zo sprak de huurbaas.


Vrijdag gingen Tim en ik er naar toe om schoon te maken, gewapend met schuursponsjes en een lekker sopje aan de slag door de kamer, alles kreeg een stevige schrobbeurt; 3 keer schoon water moeten pakken, het was werkelijk te vies voor woorden, maar eenmaal schoon waren we heel tevreden, wat een leuke kamer!
Nog een snelle koelkastcheck in de vieze, uit elkaar vallende keuken, maakte dat ik er helemaal niet vrolijk van werd, ik had wel een zus van Rob de Geus kunnen zijn!  Achter de deur met kansloze rubbertjes lagen tig flesjes bier, een klein doosje met eieren en verder hele vieze lekplekken, en de bodem van de koelkast was een reuze petrischaal vol kleurtjes, het liep zelfs tegen de wanden omhoog; snel de deur maar dichtgedaan, brrr.

Zondag was het een race tegen de klok; om 12 uur moest de auto met aanhanger in Etten-Leur zijn om de koelkast met diepvriesvak  (zaterdagavond gekocht op marktplaats) op te pikken.

De koelkast ophalen was meer een mannenwerkje, en ik reed met de meisjes (mijn dochters) naar Ikea om alvast bed e.d. te bestellen, (de enige van 220 lang, dus die keuze was niet moeilijk). Bij Ikea kwamen we onze mannen weer tegen, duidelijk niet op hun gemak (ik wil er uit!, stond op hun voorhoofd geschreven), terwijl de meisjes het naar hun zin hadden, vooral bij de kleine accessoires was het leuk; voor mij hoeft het ook niet zo, snel er in en snel er uit, net zoals seks bij de Amerikanen, or so I'm told. 


Gelukkig was het de hele middag droog, dus alles uitgeladen en achter op het plaatsje neergezet, en toen gingen ze met 4 man sterk het bed bouwen; het was ondertussen al bijna 5 uur toen de buitenbak in elkaar zat, en toen moesten ze aan de lattenbodem beginnen.
Mijn ventjes humeur was tot op het vriespunt gezakt, zo'n hekel heeft-ie aan dit werk, en de kids keken ook niet al te vrolijk meer. Soms heb je op het juiste moment een briljante ingeving, en zo ook nu; ik stelde voor dat manlief samen met de jongste spruit de boedelbak weer terug zou brengen, en dan zouden wij met z'n drietjes het verder wel afmaken. Nou, ik heb hem nog nooit zo snel van knorrig naar blij zien kijken, en de kids ook. Je loopt elkaar toch in de weg, met 5 man in zo'n kamer. Om iets voor half 8 waren we klaar, tevreden, maar compleet gesloopt!
 nog even snel de naam op de deur zetten (en zus zet de letters nog extra aan).
Toen alles op z'n plaats stond, ontdekten we dat we te gehaast vertrokken waren, want we hadden geen quilt mee voor op bed, en het servies en bestek dat Tim bij Blokker had gekocht, stond thuis nog vrolijk op het aanrecht, en oja, mijn bureaustoel, mompelde zoonlief....
Dus dinsdagmorgen nog een ritje met een volle auto gemaakt, Tim terug meenemend (was al om half 11 klaar), loslaten is moeilijk. Maar helaas, nog voor het avondeten is hij toch weer terug gegaan -met de trein- om te leren, maar ook om voor het eerst zijn eigen maaltje in zijn eigen kamer klaar te maken, en van zijn eigen servies te eten; hij had hier zo'n zin in. (kant en klare maaltijdsalade met kip) Ik kan me dit goed voorstellen, onder moeders vleugels vandaan, zelfstandig worden, je eigen boontjes doppen; het gaat weer even wennen worden, niet weten of ook deze spruit op tijd op de les is gekomen, of hij wel goed leert, eet enz. 
Gelukkig woont er nu nog eentje thuis om over te moederen, ik val nog niet helemaal in een gat.  

maandag 29 augustus 2011

dat is pas soppen!

In het ochtendgloren, toen Zipje en Zopje weer op 1 oor lagen na het verorberen van de vroege muisjes, brokjes en de verplichte 2 pilletjes, keek ik na het doen van mijn boodschapjes bij de Boerenbont nog even op hun advertentiebord, waar de medemensen hun overtollige waar aanbieden, zoals fietsen, konijnen en al dan niet weggelopen katten. Ik was op zoek naar een tafelmodel koelkast met diepvriesvak voor zoon, maar mijn oog viel op de tekst van een naaimachine, en niet zomaar eentje maar een Elna Lotus SP, voor slechts 50 euro.  Mijn hartje ging hier sneller van kloppen, zoals jullie wel kunnen voorstellen,  en ik noteerde de gegevens in mijn iPhone-notitieblaadje.  In een hoosbui reed ik terug naar huis, bijna in mijn broekje plassend van opwinding, dat snappen jullie ook vast wel, en eenmaal thuis belde ik snel de eigenaar van deze Elna. Een man nam op, deed een heel verhaal over de naaimachine, dat het van een oud vrouwtje was geweest, en dat het weinig kilometers had gereden, en even dacht ik, dat ik de advertentie verkeerd had gelezen, was het een auto? Maar de man zei dat het een mooi naaimachientje was, en ik haalde opgelucht adem; we spraken af dat ik rond 4 uur langs zou komen, adres genoteerd, gelukkig vlak bij ons in de buurt, en pas toen ik had opgehangen, gunde ik mezelf de tijd om naar de wc te gaan. 


Waarom zolang wachten met ophalen? Omdat er tussentijds schoongemaakt moest worden (lees desinfecteren) in de studentenkamer van Tim, in Tilburg heeft hij een kamer gevonden in een rijtjeshuis waar nog 4 jongens in zitten. kennen jullie Rob Geus met zijn "daar wordt ik niet echt vrolijk van" uitdrukking? Nou, ja, dan hebben jullie alvast een idee. Hierover gaat het volgende blogje.
Om 4 uur stond ik aan de verkeerde deur aan te bellen, er werd niet open gedaan, gelukkig maar. Ik zag al gauw mijn vergissing in, en stak de straat schuin over, en daar deed een slanke lange man -60+er- open, die me gelijk naar binnen loodste, naar de woonkamer die bomvol stond met dozen -tot het plafond opgestapeld- (weer een ander programma), ramen vol met hangplanten en op tafel stond het naaimachientje.  Hij pakte het helemaal uit, liet hem even horen (droog naaien, zonder garen en stof), en ik genoot, het zacht zoemend geluid van de naaimachine was haast opwindend, mits je de omgeving en de aanwezige man erbij weg kon denken; de man keek me vol begrip aan. 
De oude dame bestond dus echt; ze had hem ooit gekocht, omdat ze dacht dat het wel leuk was om dingen te maken, zo sprak de man, maar ze kon de lol er niet van inzien, en toen mocht de buurman hem hebben, en hij naaide af en toe wat voor haar. De laatste keer had hij er nog gordijnen op gemaakt voor de dame, en toen was ze dood gegaan. Ik stond te wachten op wat de doodsoorzaak was, maar die kreeg ik niet te horen, ik hoop dat het niets met de gordijnen had te maken; het zal wel gewoon van ouderdom zijn geweest, de man had geen satanische blik in zijn ogen, of schuld. Toch besloot ik het gesprek maar af te ronden door mijn portemonnee te pakken en hem te betalen, en met de Elna in de hand liep ik snel doch niet te snel om een gehaaste indruk te maken het huis weer uit.
Ooh wat een juweeltje, en ik bedacht me op de terugweg al dat het een ideaal ding voor Evelien was, lekker handzaam klein voor op haar kamer, voor als ze eens een naadje moet stikken; ze is gelukkig nog een hele week thuis, dus ik kan er nog even van genieten.

Op bezoek


Daar zat Zipje dan, hoog en veilig op een tafeltje naast mijn stoel in zijn open -want allemaal tralies-kooi in de wachtkamer van de dierenarts, alles en iedereen in zich op te nemen zoals alleen een kat dit kan. In de hoek rechts van ons zat een echtpaar met een Ierse setter, deze hond lag als een tapijtje onder de bank van de echtelieden, en trok af en toe een wenkbrauw op bij het horen van een storend geluid.

Schuin tegenover ons zat een ander echtpaar, gezellig met elk een eigen hond, en anders dan de honden leken deze mensen erg op elkaar; dezelfde jas, dezelfde soort stoere schoenen, en muizig grijs stoffig haar waar de kam al dagen niet meer in de buurt was geweest. Of ze hadden net een woeste boswandeling achter de rug, dat is ook mogelijk. Geen van beiden keken vriendelijk, niet naar de andere mensen in de wachtkamer, en al helemaal niet naar elkaar; er hing iets ruzie-achtigs om hun heen. De man had de hond tussen zijn benen zittend op de grond; het was een drukke jonge herdershond die bij elk geluid dat hij hoorde sneller ging hijgen, onder zijn plek lag al een onaangename plas kwijl.

Zijn 'broertje' was een kleine ruwharige Kaninchenteckel, toevallig dat ik het ras herkende, want ik las laatst hierover bij een quiltster die er heel enthousiast over blogde. Dit teckeltje mocht dan wel klein zijn, zijn blaf was groot, zeer groot, eerst dacht ik dat het de herder was die zo'n diepe bariton-blaf had. En hij blafte dus bij elk geluid dat hij hoorde, en bij elke beweging die hij waarnam. Het teckeltje zat ook niet stil, geen moment, een beetje een ADHD-er dus, en zijn baasje deed niet anders dan het beestje met opgewonden stem te corrigeren, maar ze had zich net zo goed tegen Zipje kunnen richten, het ging het ene teckeloortje in en het andere teckeloortje uit.

En Zipje zat dit zo rustig gade te slaan, je zag hem denken "stelletje druktemakers.". Onder luid geblaf kwam een echtpaar binnen met elk een joekel van een kattenkooi in de hand, van die akelige dichte gevallen met enkel een kijkgaatje door het deurtje met een paar tralies er voor. En een lawaai dat de katten maakten, het leek wel of ze met hun balletjes in de klem zaten, Zipje keek er even van op, zo van "Hee, ken ik jou?", je zag dat-ie zijn neusje gebruikte, maar bijna gelijk zakte hij weer in de relax-stand, niets om zich druk over te maken.

Eindelijk, na een half uur van geblaf, gevit, gehijg (van zowel de honden als de baasjes) en gekrabbel van nagels over de tegelvloer, waren wij aan de beurt.
Zipje had een ontsteking aan zijn schouder die niet vanzelf over ging, en dus moest hij aan de antibiotica pillen en pijnstilling, en we kregen voor 5 dagen pillen mee, 2 keer per dag 2 pillen, joepie zei ik droog tegen de dierenarts toen ik het aantal hoorde, "hadden ze daar niet 1 pilletje van kunnen maken?", vroeg ik hem, maar toen antwoordde hij dat het aan de kat lag, zo'n zware jongen; 6½ kg, is dat nou zo zwaar?

De eerste dagen ging het nog, kreeg ik Zipje nog wel op schoot of op de bank zonder dat hij het in de gaten had wat ik van plan was, maar de dagen daarna werd het steeds lastiger, hij laat zich gewoon niet meer zien. Totdat....hij het voerbakje hoort rammelen, aah, de ziel, daar trapt hij toch steeds weer in, je ziet hem echt denken: "verdikkeme, weer in getrapt.". Het gaat gelukkig wel snel, Zipje in de houtgreep, bekje open met de ene hand en pillenschieter met 2 pilletjes opgeladen diep in de keel duwen en schieten, en klaar. Nog voordat hij me een high-five kan geven is hij weer los, en ik ook. Nog 6 pilletjes Zipje, en dan hoef je niet meer met achterdocht mijn hand gade te slaan als ik je aanhaal. Zopje vindt het maar aanstellerij van Zipje, hij zat zelfs een keer klaar omdat hij ook wilde, nou ja. Even later zag ik Zipje en Zopje tegen elkaar katten, of zouden ze ook Paddy cake spelen?