Vruchtbare momenten

Valt niet mee om een toepasselijke titel te kiezen voor een blogje waarvan je kop noch staart weet, meestal heb ik het verhaal wel al in mijn hoofd, soms de kop ingedrukt door de kinderen "Je gaat dit niet op je blog zetten hoor, ik schaam me dood!", en dan ga ik over op plan B.  Meestal is dat een geinig filmpje laten zien, zoals deze: http://wimp.com/spidercat 
Ik krijg het bij blogspot niet voor elkaar om deze ook als filmpje in beeld te krijgen, nou ja, de link is veilig om op te klikken.

Het slechte weer van zaterdagavond trof Zeeland hard, mijn ouders - in de rook van Terneuzen wonend- hadden schade van de joekels van hagelstenen, die door hun afdak waren geslagen, en de boel stond blank, buiten, gelukkig niet binnen. Bij ons kwam het een uur later aan, kleinere hagelstenen dan in Hoek hadden in de blaadjes van oa de rozen en phlox allemaal gaten geslagen, het autoalarm ging af, de straten liggen nu vol met zaaddozen uit de bomen, maar verder geen schade. Maar wat een mooie flitsen allemaal. Ik heb een stukje gefilmd, maar ja, omringd door bomen zie je niet veel, en toen het boven ons zat, durfde ik niet meer buiten te staan.

Half 3, de scheids blaast op zijn fluitje, ik pak mijn beursje met handwerkspul, en hup de spelers komen in actie, blauw-geel  tegen lichtblauw, en ik vraag aan mijn buuf voor wie we zijn; blijkbaar is de hele groep van onze skybox voor blauw-geel, tot iemand in lichtblauw een doelpunt schiet en 2 man die voor me zitten omhoog springen en yeah roepen. Ik tik de man -toen hij weer zat- op zijn schouder en zeg: "Val jij effe door de mand.", zijn vrouw schiet in de lach.  Buuf en ik, we kleppen de hele eerste helft met elkaar, kijken af en toe op als de F-site (zo noem ik de groep supporters van 'de tegenpartij', die achter veiligheidsglas zitten) flink van hun neus maakt, of een leuk liedje zingt. We verstaan er geen woord van, maar het klinkt vrolijk en ze lachen erbij. En de andere supporters in het stadion herkennen het liedje blijkbaar, want hup gaan de handjes omhoog (eentje per persoon) en ze zingen terug, ook niet te verstaan. Af en toe is een speler moe, gaat liggen, en dan fluiten de mensen op de tribunes zo hard, dat mijn oren er van piepen, en dan staat die jongen maar weer op, uitgerust. 
Een blonde kerel, netjes in het pak met bruine schoenen aan, komt uit het bushokje dat langs de lijn van het veld staat (ik denk nog, wacht even, de bus komt toch nog niet), en hij begint toch van zijn neus te maken tegen de jongens in het licht blauw, stampvoetend schreeuwen en wijzen, en de jongens sloffen gewoon door, "negeren die handel", zie je ze denken.
"Kijk, dat is Ronald Koeman", zegt mijn buuf, gebarend op die blonde in zijn nette pak met bruine schoenen, oké.  (ik denk "Jeeej, ik heb Ronald Koeman in het echt gezien, wow")
 Voordat de eerste helft klaar is, ben ik klaar met mijn handwerkje, een speldenkussen voor het quiltweekend, het moet een verrassing blijven, dus helaas kan ik er niets van laten zien. Het speldenkussen zelf is nog niet klaar, maar wat er nog aan moest gebeuren, kon ik niet doen op de tribune, dus dat gaat morgen gebeuren.

Pauze, en we duiken de skybox in, waar de lekkere hapjes op ons staan te wachten, met de M van Mora, iets in die geest moet je denken, en een schaaltje met garnalen en rauwkost voor de lijners onder ons, en op de tafeltjes schaaltjes met nootjes. Achter de bar staat een jongedame die fris en bier tapt, voor de mannen (zakenrelaties) die staat te netwerken, of gewoon lekker bij te praten. De vakantie naar NYC wordt uit de doeken gedaan tegen mijn buuf, die een paar maanden eerder ook was geweest, en al kleppend komen we de pauze weer door.
 Snel een glas water en dan gaan we weer naar buiten, mijn buuf waarschuwt me dat de spelers nu de andere kant op moeten spelen, zodat ik weer voor de juiste jongens juich (nogweleens). Koeman wisselt, er komt een debutant het veld op, hoop gejuich vanuit de F-site, en binnen 2 tellen heeft de nieuwe man al een gele kaart wegens een overtreding die zelfs ik als zodanig herkende, weinig subtiel dus. Way to go. 
In het vak naast ons staan vooraan bij de balustrade 2 kleine jochies, echte straatschoffies van amper 6 en 8 proppen papier naar beneden te gooien, op de mensen die voor hun zitten, de ene prop nog groter dan de andere, en deze maken ze van reclamefolders die in de skyboxen op tafels liggen. Ik kijk naar de man naast mij, en vraag grappend of dat zijn zoontjes zijn, waarop hij zegt:  "Nee, want die zouden het maar 1 keer moeten proberen, en dan gingen ze naar binnen en nooit meer mee." De oudste van de 2 roept richting de skybox dat de prop kei ver kwam, en ik kijk naar wie hij roept. Een blonde vrouw -net weggelopen van de oh oh Cherso-set?- lacht, en steekt haar duimen omhoog. "Kijk haar eens trots wezen op haar hooligans in de dop", zeg ik tegen mijn buuf, "en over een paar jaar staan ze ook daar, achter het glas", en we gaan verder met ons ding. De 2 mannen voor ons schieten nog 2 keer flink omhoog, schaamteloos, en we feliciteren ze na afloop op een fijne wedstrijd, voor hun.
We 'netwerken' nog een beetje na afloop, en zijn tegen 6 uur weer thuis, een ervaring rijker.