Toe maar

Oke, eerst even dit liedje (net van zoon Tim gekregen) aanzetten, en dan lezen we verder:

Zo snel als dat ik knopen kan doorhakken met het kopen van quiltstof, zo hevig treuzelde ik vanmiddag bij het uitzoeken van een buitenlamp; ik werd niet goed van mezelf, en snap nu wel waarom mannen niet met hun vrouwen mee willen om bv schoenen te kopen, als ze nog enige vorm van liefde willen voelen voor hun wederhelft, wat een besluiteloosheid!
Het gangpad met lampen was snel gevonden, daar lag het niet aan, maar wat een keuze, er is gewoon veel te veel! Eerst stond ik bij de moderne lampen te kijken, tot ik me bedacht dat bij een rustieke chalet-tuinhuis een wat klassiekere lamp hoorde. En dus liep ik heen en weer langs al die rustieke lampen, de een nog mooier/duurder dan de ander. Welles-nietes, of toch maar een moderne lamp dan maar? Grrrr, de tijd tikte door.
Ik besloot toch maar te zoeken naar een rustieke buitenlamp, en om de zoekopdracht nog wat preciezer te maken moest het ook eentje zijn waarvan de lamp makkelijk te vervangen was, nee, dat maakte het zoeken al makkelijker. Want dat was niet altijd goed te zien bij de hoog hangende lampen tegen de muur, en om nou de dozen te openen ging me wat ver. En dan had je ook nog de kleurkeuze: de lampen waren er in alu-kleur, wit, creme, bruin of groenig. Met helder glas, mat glas of gekleurd glas. Glas uit 1 stuk, of verdeeld in paneeltjes, over de top kitserig, of strak. Een kwartier later pakte ik -bijna gillend gek geworden van mezelf- maar eentje met gekleurd glas waar mijn oog al een paar keer op was blijven hangen. Dan die maar.
En dan sta je bij de kassa, zegt de kassière: "wat jammer dat u niet een half uur langer heb gewacht." He? Nog langer treuzelen voor de lampenafdeling, had ze me bezig gezien soms? "Hoezo?", vroeg ik. "Nou, na 6 uur 's avonds krijgt u 15% korting." Hoorde je de boing-boing? Dat waren de hangtieten, want werkelijk, wie verzint zoiets nou?

Het ophangen bleek een makkie, afgezien van het feit dat het inieminie-schroefje steeds op de grond viel, en ik tig keer trap op trap af moest, maar hij hangt en hij brandt en mijn ventje -die mij m'n gang maar liet gaan, want lampen ophangen is niet zijn ding- is er ook tevreden over. En zeg nou zelf, het is ook een liefje he, romantisch met die krul en het glas in lood, en de spaarlamp geeft gelukkig goed licht.

Dankzij mijn verslapen (op 11 uur met een klap wakker, nadat ik al om 6 uur het brood uit de BBM had gehaald en om 8 uur had gesneden, zodat onze jongste spruit brod had om mee naar school te nemen) , het wegbrengen van afval naar de vuilstort en het afhalen van alle gordijnen en vitrages in ons oude huis (moesten weg, want ze leiden teveel af, de kijkers vonden ze lelijk, nou ja zeg), bleef er weer geen quilttijd over. Aaaargh! Hoe moet dat nou?