Update

De chocolate chip cookies van mijn moeder gaan hard, en ik mag best wel trots zijn op mezelf dat ik er niks meer van heb gegeten sinds zondag, toen ik er eentje nam  om te zien of ze echt zo lekker waren. Ooh, ze zijn veel te lekker, deze trommel zat dus tot de nok toe vol, en kijk nou eens:

de bodem is in zicht!

erg he. Mijn ventje heeft er eentje uit gehaald en in een zakje gedaan voor me, zodat ik na het bezoekje aan de DDC mezelf kan trakteren. Volgens mijn weegschaal is er weer een kilo vanaf, maar het is nog geen donderdag, dus even niet te hard juichen.

De dierenartsafspraak was gistermiddag net gemaakt en de stoofpeertjes stonden op (met kaneelsuiker en een bodem met 1 groot glas rode port en wat water, ze waren schandalig lekker!),

toen Zipje lekker op mijn schoot ging zitten, beetje voorzichtig draaide hij zijn kopje naar me toe, en ik aaide hem voorzichtig over zijn bolletje; voelde ik daar nou een harde naad lopen? Ik voelde nogmaals voorzichtig, en wilde een scheiding in zijn haren leggen, om beter zicht te hebben op datgeen ik voelde, toen er opeens bruingele drab uit plopte, en stinken dat het deed! Met Zipje onder de arm naar de doos met tissues gelopen en toen voorzichtig het abces leeg gedrukt, er kwam ongeveer een eetlepel uit.
Smakelijk eten aan een ieder die dit nu zit te lezen en net een hap van zijn eten wilt nemen, viezer dan dit wordt het niet meer hoor, dus eet maar door.
Met de druk er af leefde Zipje helemaal op, ging zich uitgebreid wassen op zijn kopje (blerk),

en hier zit hij bij te komen van het wassen.
toch maar even later mee naar de dierenarts gegaan voor de zekerheid.
En daar zaten we, in de wachtkamer, met tegenover ons een Mechelse herder, rechts van ons een kooi met MainCoon kittens en even later kwam er ook nog een NewFoundlander aanstampen,
het leek wel of het paard van Sinterklaas binnen rond liep; 75 kilo aan zwarte haren en hijgend als een wielrenner met bronchitis die aan zijn 4e colletje begint en zijn puffertje is vergeten. Na een paar minuten kwam er een klamme walm onze kant op, een combinatie van gier, pens, pus, dikke ruften en een hele slechte adem, zo ongeveer rook het, en zelfs Zipje draaide zijn kopje om naar de muur, wat een verstikkende lucht. Het baasje van de herder keek ook heel benauwd, de baasjes van de bron der stanken hadden niks in de gaten; als je al zolang deze lucht inademt ruik je het blijkbaar niet, ze zullen waarschijnlijk net zo geroken hebben tot diep in de poriën.
"Oke, wie heeft er een windje gelaten?", sprak ik hardop, en keek richting Zipje, die net deed of hij me niet hoorde. Niemand die mijn grapje doorhad, de bazin van de herder nam zelfs de schuld op zich op, nou ja, op haar hond dan hè. Dat is wel handig trouwens, als je een hond bij je hebt, en je laat er per ongeluk eentje vliegen, dan geef je gewoon de hond de schuld. Goh, wat een uitkomst, ik kijk opeens heel anders tegen hondenbezitters aan.
We dwalen af, wat op zich niet altijd vervelend is, maar het schiet niet erg op zo.

Na een half uur in de stank te hebben gezeten, waren we eindelijk aan de beurt; een lieve dierenarts nodigde ons uit in zijn behandelkamer, en Zipje gedroeg zich voorbeeldig. Stribbelde niet tegen, liet alles toe bij het lichamelijk onderzoek, gromde slechts heel eventjes toen de arts met de tondeuse aan kwam zetten om het haar op zijn kopje wat weg te scheren bij de wond. Hij deed het heel netjes, oppervlakte van een maatje rijksdaalder is weg geschoren, en toen zagen we een klein rond gaatje en een deukje. Kwam van een gevecht met een andere kat, zei hij, dat geeft vaak vervelende ontstekingen, en een abces op de schedeldak geeft veel druk en dus veel pijn. Hij duwde nog wat rond het gaatje, maar er kwam niks meer uit, en was tevreden, er hoefde op 2 spuiten na (pijnstilling en antibiotica) niks te gebeuren met Zipje, en toen de kooi weer op tafel kwam, en ik het deurtje opende, liep Zipje nog voordat ik wat kon doen zelf naar binnen en ging heel deftig liggen, alsof hij wilde zeggen: "Kunnen we nu weer naar huis?".  Dit had de dierenarts nog niet vaak meegemaakt, zo'n lieve kater, en hij keek bijna verliefd naar Zipje.
Best wel een koddig zicht, Zipje met een kaal plekje op z'n kop, mijn ventje vond het een geniale oplossing, "nou kan ik ze tenminste zo uit elkaar houden", zei hij, met andere woorden: we houden het er in.

En een update van de Artesan Star quilt, jaja, er zitten rijen aan elkaar, ik ben er nog niet, maar wat ziet het er nu al mooi uit!

Beneden liggen de volgende rijen al te wachten om er tegenaan te mogen, morgen is er weer een dag.