Geduld

Ik was de winkel amper in, en het geluid van krijsende kinderen, een roepende zwakbegaafde man en 2 vreselijk in de weg staande dames die gezellig aan het bijpraten waren, maakten dat ik spijt had dat ik niet eerder op de dag was gegaan. Maar ja, de biezen naaien, bladeren opruimen, email lezen en beantwoorden, en koffie drinken met Frederike én Zopje op schoot moesten ook gedaan worden, en een mens moet nou eenmaal keuzes maken op een dag.

De zwakbegaafde man stond binnen bij de inpaktafel, naast de schuifdeuren van de winkel, en riep steeds loeihard: "Open!", met zijn armen een wijds gebaar makend, en dan gingen de deuren open,  omdat er een klant langs de andere kant naar binnen wilde, maar dat had hij niet door (denk ik) want dan was hij zo blij, dat hij stond te juichen, tot de deuren weer dicht gingen. En dan riep hij weer: "Open!." Ach, ik kan hier wel de humor van in zien, als zo'n jongen hier nou een lol in heeft, en hij doet verder niemand kwaad, toch?

Voorbij de klaphekjes van de winkel komen ging lastig, want daar stond een oudere man met zijn karretje de boel te blokkeren, op zijn gemakje de aanbiedingen bestuderen die gelijk na de klaphekjes aan de linker kant stonden uitgestald. Doorlopen was de bedoeling tussen de hekjes, maar dan kon je niet zien wat er in de aanbieding was, en dan denk ik: "wie verzint nou zoiets?", en ik wachte geduldig tot de meneer was uitgekeken is doorgelopen. Ik wurmde mezelf tussen de bakken groenten, de geparkeerde winkelwagentjes en de koelwand met andere groenten, en plukte in het loopje snel een pak roerbakgroenten uit de vitrine, achter mij liepen immers ook mensen die door wilden lopen, inhalen was onmogelijk, en de man achter mij duwde bijna de glazen vitrinedeur er uit nog voordat ik hem kon sluiten, zo'n haast had hij.

Voor mij kwam een knul van de winkel vanaf de andere kant aanlopen met een hoge kooi vol dozen en trays met potjes voor zich uit duwend, en blokkeerde de doorgang toen hij met een klant meeliep, die hem wat vroeg, en hierbij de kar achter zich latend. Het gezucht en gekreun achter mij nam in volume zo toe, dat het leek of we allemaal gelijkertijd aan het klaarkomen waren, maar niets is minder waar, tenminste, bij mij niet. We staken massaal achteruit en liepen langs de andere kant van de groentengang verder.

De winkeldeur ging zo te horen nog steeds open en dicht, het gejuich van de man bulderde door de winkel, maar bij de diepvriesafdeling werd het overstemd door een gillend, huilend en stamvoetend kleutertje die zijn zin niet kreeg omdat mama het zegt, zijn knuistje stevig in moeders hand, terwijl ze met haar andere hand het winkelwagentje vooruit duwde. De in het wagentje zittende dreumes, een vrolijk meisje met bovenop haar hoofdje 3 haren in een roze strik geklemd, had het reuze naar haar zin met alles wat mama in het wagentje gooide en binnen handbereik was, oppakken, in de mond steken, en eruit gooien. Moeder, hoogzwanger, had het er maar druk mee, en ik kreeg haast medelijden met haar. Tot ik de vleesafdeling zag, met de kogelbiefstukjes, en me bedacht dat we jaren zijn beduveld door de slagerijen van de supermarkten, omdat het gewone 'ordinaire' biefstukjes zijn, maar dan met een hogere prijs, zo zag ik op deze aflevering van keuringsdienst van waren onlangs, shocking!

Uiteindelijk kwam ik aan bij de kassa, mijn wagentje voor de helft gevuld, en nadat ik de band had gevuld, wachtte ik rustig af tot de dame voor mij klaar was. Het gejuich en geroep "Open" klonk nog steeds door de winkel, maar nu was er nog een stem bij gekomen, dat van een klant die zich er danig aan stoorde. "Hou er nou maar mee op. Stop eens, ga jij eens naar huis!", maar de man liet zich niet van de wijs brengen, tot plezier van de kassiere, die me later vertelde dat deze man op zijn moeder stond te wachten, die haar portemonnee was vergeten, en had gevraagd of het goed was dat haar zoon binnen op haar mocht wachten.

Achter me was een lange slungelige knul komen te staan, met een fles schoonmaakmiddel in zijn hand. Ik was hem eerder tegengekomen toen ik bij de snoepafdeling op zoek was naar de witte chocolade met gepofte rijst voor DH, en ook nog wat lekkers voor DD en mijzelf (omdat het weekend is), hij werd toen flink door zijn moeder uitgefoeterd, omdat hij iemand bijna van de sokken had gereden met het karretje, terwijl hij hiermee aan het steppen was. En toen ze met het in de auto laden van de spullen opeens bedacht dat ze nog iets was vergeten, moest hij er om, voor straf, want ze was -net als een ander- blij de winkel eindelijk te hebben verlaten.

De jongen was net aan de beurt toen er nog een vriendelijk uitziende kerel achter me kwam te staan, ook met maar 1 ding in zijn handen, en vooruit, ook hij mocht voor me gaan, en toen ik aan de beurt was, keek ik nog even achter me, maar daar stond alleen een vol karretje van een andere klant. "Zo, u heeft het lang kunnen uitstellen mevrouw, maar nu moet het er toch van komen," zei het meisje achter de kassa lachend. "Ach ja, ik heb mijn goede daad voor vandaag weer gedaan", antwoordde ik, de reep Toblerone voor mezelf in de tas  stoppend, die heb ik wel verdiend.  Dochter maakte ik blij met de chocoladeballen gevuld met melkpoeder.

En, hebben julie deze nieuwe journalist al gezien? Sinds ik deze filmpjes van Lucky tv heb gezien, kijk ik heel anders tegen politieke journalistiek aan.