Schot, waar?

Er komt schot in het afronden van de migratie van weblog, zo las ik vanavond, nog even op de tandjes bijten en dan kan ik weer verder op mijn oude weblog. Want ja, ik wil wel alles van deze blog over gaan hevelen naar daar of liever gezegd hier , maar daar krijg je meer te zien, of jullie niet? Maar nu kan ik in ieder geval weer checken wanneer er iets gedaan, gezegd, gegeten, gemaakt of geshowd werd, want mijn weblog is een beetje mijn geheugen.
Het is vrijdagnacht terwijl ik nu type, en als ik dus zeg dat ik vandaag zowaar aan het naaien ben toegekomen, dan bedoel ik eigenlijk gisteren, want hoeveel van jullie zitten om half 2 uur 's nachts te lezen? Ik had niet veel hoop dat ik toe zou komen met de restjes, dus heb ik de stukjes op 2 inch breed gesneden en aan weerszijden lichte stof van 2,5 inch gestikt, oh vraag me alsjeblieft niet waarom ik dat breder nam dan de gekleurde strookjes, in een vlaag van verstandsverbijstering leek me dat wel wat hebben. En toen ging ik er weer gelijke stukjes van snijden, zie ze hier eens liggen, ze komen dus zo langs de rand, als een onderbroken streep.
en daarna lichte blokjes gesneden die er tussen gestikt moesten komen, alleen deed ik dat met de Lotus, en die heeft geen boventransport, en daar ging ik even de mist in, want de stof is glibberiger dan goed was voor mijn tempo van naaien, en dus zat het een scheetje beef. Dus heb ik vanavond (gisteren dus) alles kunnen uithalen, en dan spreek ik morgen (vandaag dus) mijn pfaffje nog even lief toe, of ze voor even nog contact met de elektra wil maken voordat ik ze daags na het weekend (en dat is maandag) naar de machinedokter weg breng. Los contact in het binnenwerk, vrees ik, ik moet het kabeltje met beleid erin stoppen en dan het liefst tijdens het naaien er ingedrukt vast houden; ik kan veel, maar met 1 hand naaien grenst ook voor mij aan het onmogelijke.
Ik viel vanmiddag (vrijdagmiddag) bijna van mijn stoel toen zoon -net thuis gekomen van Tilburg- tegen me zei: "Je had zondag toch gelijk." Het ging over een tentamen dat er volgens hem na een paar keer doorkijken helemaal in zat, en toen ik hem adviseerde om nog even wat sommen te maken om te kijken of het er daadwerkelijk inzat, haalde hij zijn schouders op met een "ik zie wel" gebaar. Hij had maandag het tentamen, en toen bleek dus dat het er niet allemaal even goed inzat. Gelukkig telt dit tentamen niet heel zwaar mee (zegt hij), het was meer een wake-up toets, voor de mensen die denken dat ze het met 2 vingers in de neus kunnen doen, het leren. Zoals mijn zoon dus. Woensdag kreeg ik ook al gelijk van mijn jongste spruit, toen ze, terug van de kapper komend, vrolijk constateerde dat het kortere haar inderdaad leuker stond dan dat lange. Oudste spruit verblijdde ons vrijdagvanmiddag met een bliksembezoek, en gaf me ook al gelijk; ik zei dat ik haar lief vond, en dat vond zij ook. :-) Wijsheid komt met de jaren, je moet er alleen even geduldig op wachten.