vrijdag 8 juni 2012

Billen, boys en bee


Ja, met de billen bloot, want met de hoeveelste quilt ben ik nu al beginnen, en hoeveel liggen er niet in de wacht? Dit is een quiltblok waar ik al zolang verliefd op ben, ik geloof wel al langer dan 10 haar dat ik van plan ben hem te maken, maar nooit kwam het er van, niet dat ik het net kon, maar gewoon, er kwam steeds wat anders tussen. Een paar maanden geleden had ik er eentje gemaakt voor een loterij, en toen was ik stellig van plan om gas te geven, maar er kwam weer wat anders tussendoor wat meer aandacht nodig had, blijkbaar.
 bij Ingrid had ik er al lekker aan gewerkt, zo tussen de aanwijzingen geven door; eentje was al af, en de 2e zat in delen in elkaar. Zo leuk, gewoon met op maat gesneden onderdelen aan elkaar gestikt, maar het dak was een gewriemel om toch netjes te krijgen op het tempo dat ik gewend en, en dus heb ik donderdagmiddag op de bee dak en schoorstenen op  de paperpiece methode gedaan, en toen sloot alles wel snel goed aan, en was het 3e huisje net na het avondeten ook geboren. En zo hangen ze, boven de Girls Day Out blokken, waar ik vanmiddag weer aan ga werken. De kleine huisjes hangen er even ter illustratie bij, om aan te geven hoe groot de rood-witte zijn.

Het was een onrustige bee, begon heel gezellig en eindigde heel gezellig, Angela showde haar snelle kikkerquilt (kraamcadeau), en dook in de boeken ter inspiratie 

   
en Miranda zat naarstig te werken aan haar camelot quilt, wat een ijverige dame, ze schiet al lekker op.  

Het onrustige kwam omdat ik mijn aandacht moest verdelen tussen de dames in de kamer en de monteurs in de hal. Monteurs? Jazeker, ons huis is een magneet voor monteurs, de een is nog niet weg, of de ander komt er al weer aan, en deze keer zijn het alarm-installatie monteurs, die zijn wat jonger dan de vaatwasmachine monteurs, maar op het gebied  'prettig voor de oogjes'  winnen de loodgieters en elektromonteurs het. 
Dat gezegd hebbende, gaan we weer verder met de alarminstallatiemonteurs, want woensdag was ik koud het huis uit, of het alarm begon te piepen, niet de door merg en been gaande sirene van het echte alarm, maar de piep van "hé, kom eens kijken, ik wil je wat vertellen". Piep, piep, piep, net als een monitor van de hartwerking, een sinusritme neigend naar tachycardie. Juist ja. 
Suzanne werd er stik sacherijnig van, elke keer als ze het gepiep uitzette met de code, bleef het een paar minuten stil, en dan begon het weer. Ik kan me zo voorstellen dat ze blij was dat het tijd was om naar school te gaan, mijn lief achterlatend met het lot te wachten tot de monteur zou komen, want die was natuurlijk gebeld. Mijn lief kan tegen piepjes, rammeltjes en andere geluiden die bij mij op de zenuwen werken, en heeft tot bijna 3 uur moeten wachten eer het verholpen was, en toen kon het alarm er op en hij ook naar zijn werk, zwaar balen natuurlijk. 

Dan denk je dat het probleem is opgelost, en slaap je nog op je diepst, als je rond half 8 ruw gewekt wordt door een stampvoetende en smerige taal uitslaande tienderdochter die de trap afdenderd en tierend het gepiep-piep-piep uitzet. Ik droomde vlak daarvoor dat ik aan het werk was, en een patiënt aan het helpen was, piep-piep-piep;
Om de paar minuten stoof dochterlief, -die steeds grover in de mond werd, en hierbij mijn woordenschat op dat gebied behoorlijk vergrote- trap op trap af, even stil, en dan weer gepiep. Met een "nou nou, beetje kalm blijven schat", nam ik deze taak van haar over, want ook ik kan niet langer dan een halve minuut naar het gepiep luisteren zonder dat mijn tenen beginnen om te krullen, en dochterlief moest zich ook gaan klaarmaken voor naar school te gaan. 

Dochter gaat naar school, manlief naar zijn werk, beiden verlaten het pand met een "gelukkig dat ze weer thuis is", en ik bel de centrale om een monteur te bestellen.  "Monteur zal zo snel mogelijk contact met u opnemen", krijg ik te horen, en ik begin aan mijn ontbijt,  en loop ondertussen steeds op en neer naar de voordeur om het geluid uit te zetten. Na een uur bel ik de centrale weer op, nee, de monteur heeft me nog niet gebeld, en ik waarschuw haar, dat als hij niet snel belt, ik Gooise Vrouwen maatregelen ga nemen, op z'n Willemijns een alarm uitzetten heb ik altijd al willen doen. 
 Binnen 5 minuten heb ik de monteur aan de lijn, en als hij hoort hoe ik op het randje van gewelddadig worden zit, legt hij me uit hoe ik het gepiep zonder iets kapot te maken uit kan zetten, ik doe wat hij zegt, en dan is het opeens heerlijk stil in huis. Diepe zucht. 

En 's middags kwamen ze dus langs met nieuw materiaal, waren een dik uur bezig met alles vervangen, controleren en doorschakelen, kopje koffie, ja graag, en ja, dan moet je af en toe ook weer iets doen, aanwijzen of meekijken. 

donderdag 7 juni 2012

Dagje op pad


Toen ik woensdagmorgen half 10 Blokzijl binnen reed, leek het wel of ik in de wereld van Anton Pieck was beland, wat een prachtig stadje is dat; ik kan me de aantrekkingskracht wel voorstellen om er te wonen, of gewoon langs te gaan als toerist. "Zodra jij een naaimachine hebt, kom ik je wel naailes geven", stelde ik haar voor op het quiltweekend in Loon op Zand, georganiseerd door Dorry voor haar vaste klanten, en was nu gast bij Ingrid, en oooh wat was het een gezellige dag! Het leek het net of ik door mijn beeldscherm heen haar weblog was binnen gestapt, best wel een grappige gewaarwording dat nu alles 3D was, en dat de poezen en hond bewogen, en de verhalen werden nu verteld, ipv dat ik ze zelf moest lezen. ;-) Na een rondleiding door het prachtige oude huis met de heerlijk in stijl aanwezige prachtige quilts gingen we aan de koffie met heel wat lekkers, dit was onze ochtend hapje bij de koffie:
Photobucket
en dit snoepten we op bij de middagthee:
IMG_8284 ojee, op, nou ja, ze waren zalig, met en zonder slagroom, afgetopt met een aardbeitje. Te lekker, en ik ga uit zelfbescherming ook niet op zoek naar deze koekjes, want pak open=pak leeg. Ik ken mezelf.
o foei, wat een zalige zonde was dat, en ik zat nog niet koud of mijn schoot werd al verwarmd door een zwart-witte poes, aanhaliger en kroeleriger dan je voor mogelijk houdt;
Photobucket
bij het 2e kopje koffie (Ingrid vertoonde duidelijk uitstel gedrag door me maar te voeren met koffie, gebak en verhalen :-) ) kwam ook poes nummer 2 erbij zitten (geen foto hiervan), poes 3 en 4 gingen heerlijk in de buurt op hun vaste plekje liggen, en Brechje kwam ook een kijkje nemen, keek van mijn volle schoot recht in mijn ogen aan, en ik zag dat hij dacht: "Ik mag er zeker niet bij komen liggen, hè?", en zo stond hij een tijdje met zijn kop tegen mijn arm aan, stil voor zich uit te kijken, en slofte toen naar zijn mand in de hal. Toen het echt niet meer langer kon uitblijven kwamen de naaimachines in actie,
Photobucket
en hielp ik Ingrid over haar koudwatervrees heen. Geen onderdeel van de machine lieten we ongemoeid, er werd overal in en onder gekeken, een mens moet immers eerst weten hoe iets werkt, voordat je er mee kan werken, zodat je logisch kan redeneren als er iets mis gaat. En gelukkig ging er tijdens het naaien van lapjes van alles mis (liever nu dan wanneer je er alleen voor staat), draadjes werden opgevreten door het spoelhuis, kwamen klem tussen spoel en spoelhuis te zitten,  zodat het spoelhuis er helemaal uit werd gehaald om ze weer te verwijderen, wat lastig ging, waarvoor ik even hulp inriep, maar toen hulp terug belde, had ik de klus al geklaard, zoals je ziet op de foto.
Photobucket
(charmante foto LOL), ook om te laten zien dat het allemaal vrij eenvoudig is (als je je kan herinneren hoe het alweer moest), je kan uit elkaar halen en weer in elkaar zetten en dan doet-ie het gewoon weer. Een heerlijk machientje wat dit betreft hoor, en als een volleerde monteur zette Ingrid het steekplaatje weer vast op zijn plek.
Photobucket
Ik heb haar dit express een paar keer laten doen, want als je niet oplet dat het pinnetje van het spoelhuisje precies in het inkepinkje van het steekplaatje zit, dan kan je niet naaien, dan draait het spoelhuis gewoon bij de eerste steek 1 slag in de rondte en slaat hij vast. Dit had ik de eerste keer met mijn SF en wat heb ik peentjes gezweet, eer ik het probleem ontdekte.
Opgestaan plaatsje vergaan is echt een kattending,
Photobucket Photobucket
's Middags voelde ik dat er ogen op mij gericht waren, en jahoor, 2 paar prachtige ogen keken me haast verliefd aan, oooh, ik smolt.
Photobucket
Na een lekkere lunch en weer even doorwerken (ik zat te werken aan een nieuw project, o foei, gij zondaar) hield Ingrid opeens een perfect 4 patch omhoog, tot haar grote verbazing :-) , want wat sloot het mooi aan op het kruispuntje, en het was eigenlijk minder eng dat ze dacht, soms leek het haast toveren, met zo'n lief naaimachientje!
De dag ging veel te snel voorbij, na een zalig diner en een vlotte autorit schoof ik om half 11 de straat bij ons in, compleet de punt af, maar o zo happy!  Zipje en Zopje waren blij me te zien, waren extra kroelerig, snuffelden even aan mijn kleren met hun bekjes open, ik kreeg nog een paar heerlijke kopjes, en toen gingen ze weer naar buiten, op muizenjacht, want je kan wel alles overdrijven hè. Morgen laat ik mijn nieuw project zien, zomaar een tussendoortje hoor, ik zal de GDO niet verwaarlozen, ik kan wel multitasken.