No go

Zaterdag begin van de middag en ik loop het winkelcentrum uit met broodjes van de bakker; eerst nog naar de visboer voor Hollandse nieuwe, en dan naar huis. De schuifdeur van het winkelcentrum heeft zich nog niet koud gesloten achter mij, of ik word al aangeklampt door een klein donkerharig meisje, van hooguit 5 jaar, die me vraagt of ik Go-go's heb voor haar. Ik ben niet bij de supermarkt geweest, dus helaas no gogo's.
Het meisje, met een Slavisch uiterlijk, kijkt berustend, hoe vaak heeft ze dit al gehoord vandaag? Ik krijg medelijden met haar, en bedenk me dan opeens dat ik 2 zakjes met gogo's in mijn auto heb liggen, de laatste keer dat ik ze kreeg bij de kassa, was er geen kind in 't zicht om ze af te geven, en ook geen opa's of oma's. Die maak je er meestal ook blij mee, tenzij ze kleinkinderloos zijn; zo kreeg ik een tijd geleden hele boze woorden naar mijn hoofd geslingerd, dat ze er geen behoefte aan had, want ze had geen kleinkinderen, oei, alsof dat mijn schuld was.
Ik dwaal af.
Ik zeg tegen het meisje dat ik er wel in mijn auto heb liggen, "kom maar mee, dan krijg je ze van mij.", en ik loop naar de weg om naar de parkeerplaats te lopen, in mijn ooghoek zie ik dat het meisje achter me aan loopt! Mijn hart slaat van schrik over, waar ben ik nou mee bezig?
Ik draai me om, terwijl ik tegen mezelf mopper: "Oo dit is zo fout!", en spreek het kleine meisje aan. "Blijf jij maar even hier wachten, ik ga ze wel alleen halen.", en ik loop naar de auto, het meisje in verwondering achter latend op de stoep.
Naast haar staan een oudere jongen op zijn fiets, ik denk haar broertje gezien de gelijkenis, en als ik even later terug kom met de gogo's in mijn hand, kijkt het meisje blij. Ik ga op mijn hurken zitten voor het meisje, en vraag haar of ze weet wat er daarnet zo fout was, ze schudt verlegen haar hoofdje.
"Je mag nooit met vreemde mensen meelopen! Als ik een gemene mevrouw was geweest, dan had ik je zo in de kofferbak van mijn auto kunnen stoppen, en je mee kunnen nemen, en dan waren je mama en papa je voor altijd kwijt geweest. Er zijn gemene mensen die kleine kindjes pijn doen en zelfs dood maken!".
Ze kijkt me geschrokken aan met haar grote donkerbruine ogen, haar onderlip begint te trillen, en de slungelachtige jongen op de fiets buigt zich voorover naar haar, en zegt iets tegen haar in een vreemde taal, en dan kijkt hij me aan met een glimlach.
"Beloof me dat je nooit meer met iemand mee zal lopen, ook al beloven ze je computerspellen of ander speelgoed, nooit doen, je bent een lief meisje, en jouw papa en mama zouden heel erg verdrietig zijn als ze je kwijt zouden raken.".
Ik geef haar de zakjes met gogo's, ze kijkt me aan met een waterig glimlachje, en na een aai over haar krulharen te hebben gegeven loop ik naar de visboer, oh ik hoop zo dat het meisje genoeg geschrokken is.

Bah, stomme supermarkten, die klanten naar hun winkels proberen te lokken met gratis speeltjes, en daarmee voor kinderlokkers de deur op een kier zetten; hoe makkelijk het gaat ondervond ik aan de lijven. Doodeng!