Durruf nie

Voordat we de laatste boodschapjes gingen doen om zijn koelkast en voorraadkastje te vullen, namen we een broodje bij La Place en aten deze voor de zaak op, lekker in het middagzonnetje aan een tafeltje. Het was een drukke winkelstraat, hier inTilburg, en tegen de gevel van een andere winkel aan stond een muzikaal trio; mannen van ik schat 65+, charmant en vriendelijk en goed verzorgd uiterlijk. Vraag me niet op wat voor instrumenten ze speelden, gitaar, bas en drum? Het klonk in ieder geval heerlijk, beetje Dixieland-achtig, swingend en herkenbaar, muziek van de jaren 30 tot 60 hoorden we, en omdat veel van deze muziek door de jongere artiesten gecovered is, herkende Tim er ook veel van. En zo aten we al genietend onze broodjes op, regelmatig hoorde je gerinkel van geld, door passanten in de reiskoffer geworpen, gevolgd door een bedankje in de vorm van een roffeltje of een hoofdknik.

Een jonge man stond met een buggy aan de hand op een afstandje toe te kijken, zijn dochtertje van amper een turf hoog stond veilig naast papa, op de ritme van de muziek te wiebelen met haar knietjes, hoofdje en handjes. Haar vader boog zich na een tijdje naar haar toe en fluisterde wat in haar oor, en ze knikte stralend. Terwijl hij zijn portemonnee trok, stak ze beide handjes als een kommetje voor zich uit, en aandachtig keek ze toe hoe hij muntjes in haar handjes legde. De portemonnee werd opgeborgen en het handje waarin de muntjes zaten ging stevig dicht. Haar vader gebaarde haar, dat ze het geld in de koffer moest doen, kijk maar, net zoals die meneer daar doet. Ze draaide op een been, haar andere been kruislings gebogen, alsof ze naar de wc moest, en met gebogen hoofdje mompelde ze wat. Haar vader boog zich naar haar toe, kom maar, dan loop ik mee, en stapje voor stapje kwamen ze dichterbij, het meisje kroop bijna tussen de benen van haar vader door, zo verlegen.
Ondertussen speelde het bandje rustig door, het tafereeltje onopvallend in de gaten houdend om het meisje niet meer verlegen te maken dan ze al was. maar als het kindje om zich heen had gekeken, dan was ze helemaal dicht geklapt, want rond haar -op een veilige afstand om niet op te vallen- stonden veel mensen haar met een glimlach te bekijken.
Eindelijk stonden ze bij de koffer, en de vader zei wat tegen het kindje, maar ze schudden haar hoofdje en hield het knuisje stevig dicht. Papa pakte haar handje en hield deze boven de koffer, toemaar, laat maar vallen, maar ze keek heel beslist en liet niks los, waarop de vader haar handje open peuterde, vinger voor vinger, om het eerste muntje te pakken te krijgen. Toen hij het in de koffer liet vallen keek ze boos, en het huilen stond haar nader dan het lachen toen ook het andere muntje los werd gepeuterd. De muzikanten bedankten het kleine meisje, die absoluut geen oogcontact wilde maken, en met haar gezicht tegen de jas van haar vader, zijn been omklemmend, liepen ze verder, vader bijna struikelend over de kleine beentjes van zijn kleine meid.
Met een "aaah" liepen de toeschouwers ook ieder hun kant uit, en de muzikanten speelden verder, alsof er niks was gebeurd. Dat was nogeens een lunch, met muziek en amusement, echt een feel good moment.