Billen, boys en bee

Ja, met de billen bloot, want met de hoeveelste quilt ben ik nu al beginnen, en hoeveel liggen er niet in de wacht? Dit is een quiltblok waar ik al zolang verliefd op ben, ik geloof wel al langer dan 10 haar dat ik van plan ben hem te maken, maar nooit kwam het er van, niet dat ik het net kon, maar gewoon, er kwam steeds wat anders tussen. Een paar maanden geleden had ik er eentje gemaakt voor een loterij, en toen was ik stellig van plan om gas te geven, maar er kwam weer wat anders tussendoor wat meer aandacht nodig had, blijkbaar.
 bij Ingrid had ik er al lekker aan gewerkt, zo tussen de aanwijzingen geven door; eentje was al af, en de 2e zat in delen in elkaar. Zo leuk, gewoon met op maat gesneden onderdelen aan elkaar gestikt, maar het dak was een gewriemel om toch netjes te krijgen op het tempo dat ik gewend en, en dus heb ik donderdagmiddag op de bee dak en schoorstenen op  de paperpiece methode gedaan, en toen sloot alles wel snel goed aan, en was het 3e huisje net na het avondeten ook geboren. En zo hangen ze, boven de Girls Day Out blokken, waar ik vanmiddag weer aan ga werken. De kleine huisjes hangen er even ter illustratie bij, om aan te geven hoe groot de rood-witte zijn.

Het was een onrustige bee, begon heel gezellig en eindigde heel gezellig, Angela showde haar snelle kikkerquilt (kraamcadeau), en dook in de boeken ter inspiratie 

   

en Miranda zat naarstig te werken aan haar camelot quilt, wat een ijverige dame, ze schiet al lekker op.  

Het onrustige kwam omdat ik mijn aandacht moest verdelen tussen de dames in de kamer en de monteurs in de hal. Monteurs? Jazeker, ons huis is een magneet voor monteurs, de een is nog niet weg, of de ander komt er al weer aan, en deze keer zijn het alarm-installatie monteurs, die zijn wat jonger dan de vaatwasmachine monteurs, maar op het gebied  'prettig voor de oogjes'  winnen de loodgieters en elektromonteurs het. 

Dat gezegd hebbende, gaan we weer verder met de alarminstallatiemonteurs, want woensdag was ik koud het huis uit, of het alarm begon te piepen, niet de door merg en been gaande sirene van het echte alarm, maar de piep van "hé, kom eens kijken, ik wil je wat vertellen". Piep, piep, piep, net als een monitor van de hartwerking, een sinusritme neigend naar tachycardie. Juist ja. 

Suzanne werd er stik sacherijnig van, elke keer als ze het gepiep uitzette met de code, bleef het een paar minuten stil, en dan begon het weer. Ik kan me zo voorstellen dat ze blij was dat het tijd was om naar school te gaan, mijn lief achterlatend met het lot te wachten tot de monteur zou komen, want die was natuurlijk gebeld. Mijn lief kan tegen piepjes, rammeltjes en andere geluiden die bij mij op de zenuwen werken, en heeft tot bijna 3 uur moeten wachten eer het verholpen was, en toen kon het alarm er op en hij ook naar zijn werk, zwaar balen natuurlijk. 

Dan denk je dat het probleem is opgelost, en slaap je nog op je diepst, als je rond half 8 ruw gewekt wordt door een stampvoetende en smerige taal uitslaande tienderdochter die de trap afdenderd en tierend het gepiep-piep-piep uitzet. Ik droomde vlak daarvoor dat ik aan het werk was, en een patiënt aan het helpen was, piep-piep-piep;

Om de paar minuten stoof dochterlief, -die steeds grover in de mond werd, en hierbij mijn woordenschat op dat gebied behoorlijk vergrote- trap op trap af, even stil, en dan weer gepiep. Met een "nou nou, beetje kalm blijven schat", nam ik deze taak van haar over, want ook ik kan niet langer dan een halve minuut naar het gepiep luisteren zonder dat mijn tenen beginnen om te krullen, en dochterlief moest zich ook gaan klaarmaken voor naar school te gaan. 

Dochter gaat naar school, manlief naar zijn werk, beiden verlaten het pand met een "gelukkig dat ze weer thuis is", en ik bel de centrale om een monteur te bestellen.  "Monteur zal zo snel mogelijk contact met u opnemen", krijg ik te horen, en ik begin aan mijn ontbijt,  en loop ondertussen steeds op en neer naar de voordeur om het geluid uit te zetten. Na een uur bel ik de centrale weer op, nee, de monteur heeft me nog niet gebeld, en ik waarschuw haar, dat als hij niet snel belt, ik Gooise Vrouwen maatregelen ga nemen, op z'n Willemijns een alarm uitzetten heb ik altijd al willen doen. 

 Binnen 5 minuten heb ik de monteur aan de lijn, en als hij hoort hoe ik op het randje van gewelddadig worden zit, legt hij me uit hoe ik het gepiep zonder iets kapot te maken uit kan zetten, ik doe wat hij zegt, en dan is het opeens heerlijk stil in huis. Diepe zucht. 

En 's middags kwamen ze dus langs met nieuw materiaal, waren een dik uur bezig met alles vervangen, controleren en doorschakelen, kopje koffie, ja graag, en ja, dan moet je af en toe ook weer iets doen, aanwijzen of meekijken.