Afgelopen week moesten er spullen opgehaald worden die niet in mijn auto pasten, en dus zou ik een aanhanger huren bij de benzinestation. Alles netjes ingevuld, betaald, aanhanger achter de auto haken, vliegwiel weer omhoog draaien, en de stekker in de auto stoppen, voor de verlichting van de aanhanger, alleen lukte dat laatste niet. De stekkerdoosopening stond scheef richting trekhaak, en blokkeerde dus de ingang. Zwaar balend zette ik met hulp van zoon die voor het sjouwwerk mee was gekomen de aanhanger weer terug op zijn plek, en liep met zwarte handen terug naar de dame achter de balie, en legde uit waarom ik al zo snel weer terug was. Gelukkig deed ze niet moeilijk, en kreeg ik al het geld weer terug.
"Dan maar een busje huren", zei ik tegen zoon, en we reden naar de enige verhuurzaak die ik kende, aan de andere kant van de stad, bij een industrieterrein. Zoon parkeerde de auto op een groot parkeerterrein vol met wagens en busjes en aanhangers, en we liepen de enorme lange zaak binnen die naar benzine rook, en langs het lange looppad langs stoere kachels, trilmachines, compressoren en weet ik wat voor machines, naar de toonbank, waar de 'baas' achter de toonbank stond, met aan de zijkant een ruige man die een peuk uitdrukte met alweer een verse sigaret tussen zijn lippen.
Gelukkig kon ik zonder reservering een busje huren, vulde papieren in, betaalde een behoorlijke som aan borg, kreeg sleutels en instructies over waar het hendeltje zat van de tankdop voor als we gingen "aftanken", en liepen we naar een stoere rode bus die ons was aangewezen. Ik kreeg de sleutel wel in het slot, maar kreeg hiermee de deur niet open, nog een keer proberen, nee, nog steeds niet, terwijl zoon de deur aan de andere kant gewoon opent en instapt.
Ze zaten gewoon niet op slot, dat zal het zijn geweest, dacht ik nog, en stapte na enige klimwerk in. Ik zag dat de boel op de handrem en uit de versnelling stond, stak het sleuteltje in het contactslot, en kreeg deze ook niet omgedraaid. Nog een keer proberen, en nog een keer, maar nee, het lukte niet.
Dus klom ik weer uit het busje, liep de ellenlange zaak weer in, en zei tegen de man, eenmaal bij de toonbank aangekomen, dat ik de sleutel niet omgedraaid kreeg.
Wat denk je, de mannen lachen natuurlijk waar ik bij sta, ik was lekker voorspelbaar bezig als blonde vrouw zijnde een busje niet kunnen starten, en de man achter de toonbank liep stoer wezend met me mee, hij zou het wel even voordoen. Joh, dat hij me nog vertrouwde.
Hij stapte met een hupje in het busje, en ik stond buiten bij de voorkant van de wagen (kon er niet naast staan om op zijn handen mee te kijken, want hij stond haast klem tegen het busje ernaast) toe te kijken hoe hij zat te wurmen, een rood hoofd kreeg, het busje niet gestart kreeg, en hij weer uitstapte. "Ik heb je de verkeerde sleutels gegeven," mompelde hij, en liep de zaak in.
Zoon en ik lachten zachtjes, gelukkig, het lag niet aan mij.
De man met de peuk in zijn mond stond nog te bulderen van het lachen, toen de baas terug liep met de goede sleutels, ik pakte ze aan en stapte in. Met loeiende motor (want diesel) scheurden we op 3 wielen van het terrein af, het hekwerk net missend, tjonge, het was wel even wennen, de wisseling tussen koppeling en gaspedaal, bij de derde stoplichten ging het wegrijden al een stuk vloeiender en zo schoten we de snelweg weer op. Na nog geen 3 uur leveren we het busje weer heelhuids en afgetankt in, missie geslaagd, goederen overgebracht, en iedereen weer een ervaring rijker.
