Schuif maar aan

Gistermiddag was ik druk bezig iets op de pc te zoeken, toen Evelien whatsupde dat ze om half 5 thuis zou zijn, omdat ze geen colleges meer heeft deze week. Wow wat een leuke verrassing! In de auto op weg naar huis bespraken we het avondeten, en mijn idee voor lasagne viel in de smaak, vooral het deel waarbij ik de saus zelf zou maken ipv uit een pakje.
Zo zag het na afloop er uit. Ik begon met een grote 5 liter pan, moet toch voldoende zijn, maar halverwege het toevoegen van groentes en tomaten en zulks kwam de rand al in zicht, roeren was geen optie meer zonder te gaan knoeien, dus werd de grote soeppan uit de garage gehaald en goot ik alles over zonder al te veel geklieder. Ik kook op het gevoel, snufje van dit, kneepje van dat, en de zalige geur die toen uit de keuken kwam deed me watertanden, oeh zo lekker, en vooral ook zo lijnvriendelijk. Maar toen besloot ik dat er toch een kaassaus bij moest komen, om tussen de lagen en op de top te gooien, en dat was minder lijnvriendelijk, en natuurlijk moest er geproefd worden, zit er genoeg zout in, kan het nog een snufje nootmuskaat gebruiken? Gelukkig zat de fijnproever in de woonkamer, ze offerde zich graag op. Mijn grootste ovenschaal gepakt, en vullen en stapelen maar. Waarom stop ik niet zodra ik zie dat nog een laag lasagne teveel gaat worden? Ik weet het niet, is net zoals dat je een glas vult met melk, en je alleen maar druk maakt dat het laatste beetje ook ingeschonken moet worden, want een fles met zo'n klein klutsje melk terug de koelkast in zetten is ergerlijk voor de volgende die dan een nieuwe fles moet gaan halen. De pan met goddelijke pastasaus moest leeg, en of het nou wel of niet paste, dat zou me een worst wezen. De schaal was dus zo vol, dat bij het eerste borreltje van het koken in de oven, de saus al over de rand op de opvangschaal viel, die er onder stond.
De lasagne was zalig, werkelijk te lekker voor woorden,
en er is nog zoveel over, ik heb nu 6 porties in de diepvries zitten, wat op de opscheplepel zit is 1 portie (grote lepel). Jullie willen niet weten hoe de oven na afloop er uit zag!

Ook de glazen deur en de wanden zien er niet uit.

Dat gaat me een uurtje poetsen worden, want vlak na het eten moest ik naar de DDC, voor deze ene keer op de woensdagavond.
Ik stapte op de weegschaal, mijn broek ophijsend en klaagde dat al mijn broeken zo beginnen te zakken, tijd voor een riem. De coach keek naar haar metertje, en zei "Oeps", en keek over haar brilletje mij streng aan. Ik schrok me lam, dacht toch echt dat ik het goed had gedaan, dacht zelfs dat ik wel een halve kilo kwijt was, maar aangekomen, nee toch? Met een rood hoofd keek ik haar aan, alle dames in de zaal waren opeens muisstil, want dit doet de coach nooit zo hardop, en dan moet er toch wel wat ergs aan de hand zijn; en toen lachte ze fijntjes, en zei: "1,2 kilo er af, keurig gedaan!" Met bibberknietjes stapte ik van de weegschaal af, wat, zoveel er af! Ik kon het haast niet geloven. Ik kreeg er een sterretje bij op mijn kaart, in totaal nu 6,3 kg er af, jooh! En dat mooi op tijd voor het feest vanavond, waarvoor we op chique moeten, en ik nu wel weer in mijn mooie jasje ga passen! Nee, ik koop niks nieuws hoor, het slijt amper, en ik kan me niet voorstellen dat de aanwezigen nog weten wat ik vorig jaar aanhad, of het jaar daarvoor.
De Artesan quilt is gesandwiched, mijn kamer overhoop gehaald om de tacker te zoeken, nadat de achterkantstof al vast zat; toen ik hem had gevonden, kon ik nergens het nieuwe pakje tackergevalletjes vinden, dus helaas ziet de kamer er weer niet uit
en heb ik de quilt met lijmspray gesandwiched. Mooi tafelkleed zo,
ik weet wel wie hier vannacht op gaat slapen...