Geweldig

Donderdagmiddag reden we naar Hilversum, we waren uitgenodigd voor een feestelijke dinershow in Studio 21, en we hadden er heel veel zin in, zo midden op de week, aan het begin van de avondspits op pad te gaan, not. Het thuisfront had lekker eten in huis, en vonden het helemaal niet erg om alleen te blijven, en dus reden we met gerust hart de straat uit.
Op de radio hoorden we al van de avondspits, eerst werd het een normale avondspits genoemd, maar naarmate de halve uren met verkeersinformatie verstreken, werd de avondspits steeds zwaarder genoemd, en zo hebben we 5 halve uren verkeersinfo gehoord op de radio, we schoven steeds achter elke file aan die er maar was tussen Roosendaal en Hilversum. Normaal rijd mijn ventje het in een uurtje, (hij vliegt laag), en deze keer dus 2½ uur.  Toen we bij het Mediapark uitstapte, en hij aankondigde zin te hebben in een gezellige avond, moest ik lachen, want ik had onderweg een geheel andere non-verbale boodschap doorgekregen.

Het eten was lekker, de show met momenten erg mooi, maar het was zo jammer dat de hele avond de enige vorm van communicatie anders dan gebarentaal onmogelijk was, vanwege het gegil en geschreeuw van de artiesten. Nee, nou moet ik niet overdrijven, tijdens het eten werd de volumeknop wat lager gezet, maar ja, dan zit je te eten, en is het onsmakelijk om te praten, en het moment dat de borden leeg waren, werd alles snel weer opgehaald, en begon de show weer. Meneer van de Boom kwam ook even langs om zijn moment of Glorie te hebben, hoewel hij er eerst in moest komen, hij kwam niet boven het orkestje uit, er zat gewoon geen volume in zijn stem. Toen hij opkwam leek het wel of er een blik kirrende kritiekloze mokkeltjes open getrokken werd, want opeens stond het voor het podium vol met "allemaal handjes in de lucht".

Een Russische vrouw liet hoog in de lucht anatomisch onmogelijke kunsten in de ring en touwen zien, en kon na afloop nog gewoon zelfstandig het podium aflopen, heel knap vond ik dat. Het toetje, waar ik me op had zitten verheugen en hiervoor steeds de helft van mijn eten had laten staan, viel zwaar tegen; het leek een ronde muffin met de belofte van gesmolten chocolade in het midden, het bleek opgeklopte lucht met de smaak van mokka en nootjes te zijn, mierzoet; na 3 happen hield ik het voor gezien.

Na de koffie mochten we naar huis, het was opgehouden met regenen, en de files waren ook allemaal weg, en dus vlogen we laag over de weg naar huis, in iets minder dan een uur, 

Als je nog niet hebt gelachen vandaag, kijk dan maar eens naar deze katten:
een bekende voor wie op mijn eerste blogje op blogspot al meelas.