Krakende hersens

Ik had het er vanmiddag maar druk mee, tegen 4 man op mijn mobieltje scrabble (Wordfeud) te spelen, waaronder mijn dochter, die tegenover me op de bank zat. Mijn laatste poging om deze keer mbv foundationpiecing de SAS blokken te maken, waren gestrand in een 'ook dit gaat het hem niet worden' gevoel, en ik zat teleurgesteld in mezelf met mijn mobieltje te spelen.

 "Kan je al?", vroeg ik aan Evelien, en ze keek op van haar mobieltje. " 'k Heb net weer een woord uitgelegd, hij komt er zo aan, maar zullen we anders gewoon aan tafel met het bord en echte lettertjes scrabble spelen?", opperde ze. We keken mekaar eens aan, wie neemt het initiatief om het spel uit de kast te halen? Ik voelde me als moeder zijnde wel de aangewezen persoon, meende de doos zo te vinden, en opende vol vertrouwen de kast, maar helaas, hoe ik ook zocht, geen scrabbledoos te vinden.
Misschien boven in onze inloopkast, die als berging dienst doe; ook niet, net zomin als dat het op de andere slaapkamers lag. Dan misschien in de garage, daar stond ooit een doos met 'spelletjes' erop geschreven met zwarte stift, nog van de verhuizing.

4 Fietsen werden opzij gezet, de dozen met kerstballen -nog van vorig jaar daar neergezet- die voor de kast stonden werden opzij geschoven, Zipje en Zopje voor luie donders uitgemaakt vanwege enkele muizenkeutels die tegen de rails van de kastenwand aanlagen -zo te zien oude keutels, het vogelvoer, vorige week aangeschaft, stond nog onaangebroken in de tas, dus misschien toch niet zulke luie katers-, en toen met hulp van Evelien helemaal aan de andere kant vanwaar ik was begonnen met zoeken eindelijk de doos gevonden waarin het scrabblespel zat.

Na 1 potje spelen, waarbij ik zwaar verloor, was het etenstijd, en daarna schoten we met 4 man sterk aan tafel achter de scrabbleplankjes. Wat een plezier, wat een punten, manlief hield de score bij, beroepsmatig en ook gewoon gek op cijfertjes. Ik zat ondertussen ook de potjes op mijn iPhone bij te houden, en het multi tasken begon zijn tol te eisen; ik had een woord uitgelegd op tafel, waarbij dit woord tegen 2 andere woorden lag, en dus 3 woorden vormden, zodat ik ook van 3 kanten moest optellen, en ik deed dat hardop optellen blijkbaar onlogisch.
"En dat is 27", zei ik, en wilde het bord doordraaien naar links, zodat dochterlief verder kon gaan, maar werd door 2 paar ogen glazig aangekeken. "Nogweleens, 27, huh, mompelde dochterlief"."Dapper durfde manlief zijn twijfels te uiten;  "Nou, dat is een wonderlijke berekening", zei hij, en keek me over zijn brilglazen heen diep in de ogen aan, om vervolgens hardop en veel structureler alles op te tellen, maar zie daar, ook hij kwam op 27 uit. "Maar nog wonderlijker dat het dus klopt!", zei hij, en dochterlief wist niets anders te zeggen dan: "Goh."
Ik zat alweer aan het volgende woord te puzzelen, tuurlijk klopte het. 3 potjes gespeeld, waarvan 2 verloren; de 4 potjes op m'n mobieltje gingen niet zo snel, gelukkig.

"Morgen weer een potje spelen?", vroeg dochterlief. Gezellig, ja, maar ik wil  morgen ook wel alvast stof gaan snijden voor de Artesan Star quilt.